حتی اگر قرار باشد شبی بی چراغ در حسرت یافتنت تمام کوچه ها را قدم بزنم. سلامتی اشکایی که از دوری عشقشون و خانوادشون میریزن. سلامتی بیخبریاشون از خیلی جاها. سلامتی پدر مادراشون که چشم براهشونن. سلامتی اونایی که رفتن سربازی عشقشونم رفت با یکی دیگه. سلامتی سربازایی که تو خدمت هم خرج خانواده میدن. نوشته شده در تاريخ دوشنبه پانزدهم مهر 1392 توسط شهریار.

بگذار تا عشق چشمان تو را. گوش تو را کر میکند. تا بتوانی لحظه لحظه ی. اعدام ثانیه ها را نظاره کنی. منظره ای به تو میدهد. که می توانی تنهایی مرا. به خوبی ترسیم کنی ! پشت تنهایی من که رسیدی. از بارش خیس خاطراتم تر نشوی. وای از آن روز که قفل اجبار. میان مشغله های خودم گمم. به دشت غم انگيز عمر من.

دیدی بی من داری میری دیدی قولاتو شکستی. دیدی راست گفتم عزیزم دیدی چشمامو نخواستی. دیدی حتی یه دقیقه نمیمونی دم رفتن. دیگه خسته شدم آخه بس که قلبمو شکستن. دیدی میگفتم یه روز میری دیدی دوسم نداری. دیدی میگفتم من عاشقم ولی تو کم میاری. دیدی میگفتم یه روز میاد میری که برنگردی. تو که میخواستی بری چرا منو دیوونه کردی. دیدی اشکام روی گونم میریزه چیزی نگفتی. دیدی راحت اینو گفتی داری از چشام میفتی. دیدی چشم یه غریبه چجوری دل تورو برد.

میخواهم که عشق خاصیت من باشد. نه عاشق و نه محتاج نگاهی! فراری از دختران آهن پرست و پسران مانکن پرست. خوده خودم! با یک پیچیدگی ساده و مقداری بی حوصلگیه زیاد! و برای تویی که چهره های رنگ شده را می پرستی نه سیرت آدمی را. منو ببخش غریبه که بهت شانس آشنایی نمیدم. دیگه طاقت دل کندن ندارم. می خوام که عشق خاصیت من باشه. نه رابطه خاص من باکسی. لطفا به وبم امتیاز بدید.

سال هاست فرو خورده ایم حرفهایمان را. که تقسیم عادلانه ایست این روزها که غم هرکس فقط مال خودش باشد . با صد هزار مردم .

بماند دختری زودرنج هستم کمی مغرور و لوس هنرمند عاشق موسیقی وتاترونقاشی. دوشنبه 23 دیماه سال 1392. پنجشنبه 1 فروردینماه سال 1392. نه زمستانی باش که بلرزانی. نه تابستانی باش که بسوزانی.