حال و هوا نویسیست با اندکی چاشنی ثبت خاطرات. نوشته شده در پنجشنبه ۲۸ آذر ۱۳۹۲ ساعت توسط گلسنگ. آخیش! یک مقاله باید بنویسم از تحقیقم که انشالا چاپ میشه تو یک فصل از کتاب استادم.

هزار بادۀ ناخورده در رگ تاک است. دلم میخواست آن معلمی که دنبالش میگردند من باشم. تا الان منتظر ماندم که خبر بدهند و حالا قانع شدم که من نیستم. پروانهای در دلم پر میزد که بالاخره اتفاق خوب کوچکی افتاده است و راهی است که میشود امتحانش کرد. جواب میدهم نمیدانم و دیگر نمیگویم که خستهام از آرزوهایی که با باد رفتند و هیچ وقت نیامدند.

انگار جاي گم شده ام از جنگ بزرگ تر شده! .

دو ماه از کنکور گذشته و من تازه چند وقت ه همت کردم که کتابا و جزوههام رو جمع کنم.

با تو بودن لحظۀ اوج غرورم. مدتی بود که به بهانه های مختلف فرصت نشد که به وبلاگم سر بزنم . امروز فرصتی شد تا به احترام همه ی دوستان این این فضا بیایم و از همه تشکر کنم. سپاس که نگرانم بودید من خوبم و خدا را شکر روز های خوبی است که سپری می شود. برخی از روزها دلم میخواهد کاش زمان حرکت نکند و شادی های من مستمر باشند. برادرم بعد از شش سال برای مراسم عروسی من به ایران برگشت. البته الان رفته است ولی سال 86 وقتی رفت با تمام نامرادی هایش گذشت و سال 93 وقتی آمد برایم بسیار خوب بود.