این دل من یه هوای تازه میخواد که پراز اکسیژن باشه تا بتونه با تمام وجوش ریه ها رو از هوای خنک پر کنه تا تازه بشه. تازه بشه تا بتونه به مغزم فرمان بده که درست فکر کن درست حرکت کن. ازاین به بعد ای دل من تو باید به مغزم فرمان بدی. تو باید تصمیم بگیری و عقلم باید تبعیت کنه. نمیخوام منطقی باشم میخوام فقط حسم بهم بگه چیکار کنم.

اندکی عاشقانه تر زیر باران بمان. تقدیم به او که نبود ولی حس بودنش. بر من شوق زیستن داد. دلم برای کسی تنگ است که آفتاب صداقت را به میهمانی گلهای باغ می آورد. و گیسوان بلندش را به باد می داد و دست های سپیدش را به آب می بخشید. و شعرهای خوش چون پرنده می خواند ارام اشک می ریزم. تا سکوت این خلوت عاشقانه نشکند. در خلوت تنهایی ام برای دل خویش می نویسم. نوشته هایی که شاید یادگاری باشد. و ناگفته هایم را برایش باز گویم.

من کوه شده ام و دیگر به هیچ کس نمی رسم. بی صبرانه این روزها رو می شمارم تا سال دیگر همین روزها که شاید همخانه شده باشیم! همین که هر روز و هر شب و هر دقیقه کنار هم باشیم. از حالا عاشق خانه و زندگی مان شده م. چقدر شیرین است زیر سقفی زندگی کنیم که فقط فقط فقط مال ما باشد. همه چیزش به سلیقه خودمان باشد. در هر گوشه و کنارش هر روز خاطره بسازیم. بی صبرانه منتظر آن روزهام. خدای خوبم این ها همه معجزه های خودت بود. هیچ وقت هیچ وقت تنهایمان نگذار! وقتی حرف زد بشنو! زن ها .