کاشکی دیوانه بودم تا دلم غمگین نمیشد. گر چه بستند به رویم همه درهای امید. گر چه در نطفه نهانم کردند. گر چه کوشند که نابود کنند این دفتر. گر چه خواهند که از سر شکنند این قلمم. و در این میعاد گاه که شده قربانگاه. منتظر میمانم که به پیشم ایی. و دوباره از نو شعرهایم خوانی. چه صور و ساتی بگیرن فرشته ها. چه کادو های بیارن برای تو. کاشکی منم اونجا بودم که هی برات.

پشت پلک خسته باران فراوان میبرم. جان و دل را در کنارش جا نهادم با خودم. آمدم شاید سر و سامان بگیرم پس چرا. دارم آری خسته از ساری به تهران میبرم. ناخوش احوالم که بی او هستم اما سرخوشم.

من گرفتار سکوتی هستم که گویا قبل از هر فریادی لازم است. من گرفتار سکوتی هستم که گویا قبل از هر فریادی لازم است. شرافتی که سکوت دارد . جنسی سنگتر از سنگ می خواهم. برای سازه ی قلبم! تو شروع آسمونی می دونستم نمی مونی. داشتن و نداشتن تو گاهی سخته گاهی ساده. آخ که چه ساده گم شدم تو غربت چشای تو. سکوت شیشهی دلم شکسته با صدای تو. آخ که تموم لحظه ها اسمتو یادم میاره. گذشته ها گذشته و هیچکی گناهی نداره.

تماشا گر - هزاران خونین چشم نادانی. از پسای فریادهای ترک خرده ی خردسالان زندانی. به زیر تگرگ خوشه گین بمبهای نابودی. کودکان گریان به پشت- دیوارهای ستبرشکیبایی. ماورا- دود سنگین فوج فوج سوخته ی جسدهای مادران روحانی. کودکانشان در ورطه هیچ انگاشتنهای تو خالی. جلازه بند شلاقهای دیوانگان ویرانی. از ته دریای پر تلاطم خون - خونین رگهایی درحین شکوفایی. در تداوم جذرو مد روزهای اشرافی. خسته رویاها و نارس جنگها به سودایی. رسته از ان سیه معنا میوه ی تلخ کامی. اواره ای هم نیم جان رها درفرگشت شووم پدیداری.

تو کجا بودی که رسیدم و ندیدم. روز مرگی های یک اپاچی. چهارشنبه 15 آبانماه سال 1387. رمه ای بی چوپان مثل مردی تنها. حسرتی حلق اویز پشت ممنوعیت ها. پنجشنبه 20 دیماه سال 1386. فریاد زدم پشت کدام چینه پنهانی. غوک تک مضراب مرداب تنهایی.

چه خوش صید دلم کردی بنازم چشم مستت را که کس آهوی وحشی را ازین خوشتر نمی گیرد. و امشب را فقط امشب. برای خاطر آن لحظه های درد. که من امشب برای حرمت عشقی. برایت قصه ها دارم .

من درون نفس سرد اتاقم دلتنگ. من گرفتار سنگینی سکوتی هستم. که گویا قبل از هرفریادی لازم است. اگر بار گران بودیم بودیم . یواش سر بزن که سرت آسیب نبینه . کاش صفحه کلید من لیبل فارسی داشت. آمد بهار دلکش و اندوه پر گرفت و رفت. آمد ندا چه سری سر گرفت و رفت.