همه چیز به حالت عادی برمی گردد عزیزم و این فقط ثبات خاطره هاست که دست نخورده باقی می ماند. اینکه کجاها را قدم زدیم و چه جهانی را کشف کردیم هم بستگی به تأثیر گزاری ما بر جهان پیرامونمان دارد. در تو اما انگار جهانی با وسعت بیشتر با تأیین حد قلمرو. نه انگار درد از جایی دیگر شروع می شود. قصه که به همین چند خط ختم نمی شود. نگاه که از پنچره می افتد.

چون داره با یکی دیگه. بودنت تنگ شده حالم از نر. بودنت داره بهم ميخوره! يه زماني بايه اخم شيرين دوس داشتني ميگفتي بيرون نريااااااااا. الان ميگي بپيچون خونه رو بزن بيرون. الان ميگي ساپورت بپوش اندامت قشنگه حيفه. زنگ که ميزدم پيش دوستات بودي قطع ميکردي. تنهاميشدي زنگ ميزدي که دوستات صدامو نشنون. الان پيششون م يزني رو اسپيکروميدي باتک تکشون بحرفم. منو باهاشون بيرون ميبري ميگي راحت باش باهاشون.

فراموشی خاطره های کودکانه است. و چنان برودتی در دستهای من. که اشک در چشمم قندیل می بندد. شوخ و شنگ و بازیگوش. از آینده هم می ترسم. امروز هم که به مرگم راضی ام. خودم را رها می کنم. خودم را زندانی کرده ام. خاطراتم را بایگانی کرده ام.