شن بار ظلمات می بارد! در اشعه بار عصر معكوس. وقتی نخستين درخت بر زمين سايه می گستراند. من خنكای مرموز هستی را. خاصه با خلاصه شدن خورشيد. من هر دميده شدن را. در هر سپيده دم زمين. با چشمانی به فراخی گشوده. من هر نديده شدن را نيز می ديدم -. و باد افسار گسيخته و وحشی در شبان خاك. و كودكانی كه با باد سوتك می نواختند. ناگهان به تمامی مردند! شادمانه و شاکر .

دل اسیر ظلمت شبگونه خالی گشته است. هم چو صیادی که خود صید غزالی گشته است. وصف طوبی را شنیدن تا به کی یاران که آن. در کنار سرو من کم از نهالی گشته است. صبحدم از پرده ی شب چون نمی آید برون. زندگانی بهر ما دیگر وبالی گشته است. آن که در درس جنون استاد مجنون بود حال. خود اسیر غمزه ی لیلی جمالی گشته است. گر گریبان من از غم چاک شد نبود عجب. بهار است و نرگس قد.

کیک قلب با گل خامه ی رز آبی.

دلنوشته هایی با طعم توت فرنگی. نوشتن اون شعر بهانه ای بود تا آخرش همتون برنده اعلام بشید و هر کسی خواست من براش قالب طراحی کنم. پس همتون برنده اید و اگر قالب خواستید بگید براتون طراحی کنم. و در ضمن اون شعر با حال و هوای اون روز من خیلی می خوند. بعضی ها برای رسیدن می روند.

راه در جهان یکی است و آن راه راستی است. به صفحه ی دلتنگی من خوش آمدید. تقدیم به آتشنشانان شهید ساختنان پلاسکو. دل به آتش زد و آتش به تنش اما. بعد زیر آوار و دلش پیش زنش اما بعد. نگران بود که شاید نتواند یکبار. برهاند ز بلا هم وطنش اما بعد.

تیمسار سرتیپ دکتر مرضیه ارفعی نخستین زنیست که در ارتش ایران به درجه سرتیپی رسید. بانو مرضیه ارفعی در یک خانواده ایرانی در سال 1280 ه. ش در شهر استانبول ترکیه چشم به جهان گشود. تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در این شهر به پایان رساند. پس از ورود به دانشگاه در سال 1308 در رشته طب فارغ التحصیل شد. بانو دکتر ارفعی مدت دو سال در ترکیه در رشته اطفال و زنان به طبابت پرداخت. سپس در سال 1310 به ایران بازگشت. بانو پروین برزین پس از ا.

غم را هم نمی شناسم. بایدروحی از سنگ در من حلول کرده باشد. فاصله عشق تا نفرت 15 دقیقه است پس در ان دقایق بهتر است به عشق اندیشید تا عمری با نفرت سپری نشود.