انتظار خبری نیست مرا برو آنجا که بود چشمی و گوشی با کس برو آنجا که تو را منتظرند. بزرگترین اشتباهی که می توانیم انجام دهیم این است که به آدم ها طولانی تر از آنچه که لیاقتشان است اجازه دهیم در زندگیمان بمانند. حتى ميتوانم بگويم درگذشت ! تو ای ماد.

می نشینی میان عطر مریم و بوی عود و طعم بهار نارنج. و صفحه های خاک گرفته دلم روی گرامافون طلایی صدایت تکثیر می شوند. همه چیز مثل گرمای چای بهار نارنج گرم گرم می شود از هرم نفسهایت. می خندی و سرمای آن شب زمستانی ذوب می شود. غرق در خنکای مریم ها. همه چیز اینجا هارمونی عجیبی با لبخند تو دارد. سال های سال خیال باطلی ریشه دوانده در تمام وجودم.

مرنجان دلم را که این مرغ وحشی. زبامی که برخاست مشکل نشیند . در نهایت مسرت خاطر خدمت چاکران و دوست داران پرچونگی هایمان باید عرض کنم. که دیگر ماندن در بلاگ ف. عطایش را به لقای مدیرانش می بخشیم. و پارو زنان به آغوش باز بلاد اسکای پناه می بریم. این خانه از پای بست ویران است! مبادا فکر کنید غافلم ازتان! تویی که ما در.

شاید در میان خط خطی هایم هنوز ردپایی از تو مانده باشد. خدا در قلب انسان ها است. ماها اینطور آدمایی هستیم انگاری.

جدیدا یک اخلاق خیلی عجیبی پیدا کردم که نمیتوانم جلوی خنده ام را بگیرم. مادر در شرف بازنشستگی ست. برادر در شرف اماده کردن بساط عروسی ست.