ببخشید که دل نگرانتون کردم . ببخشید که سر نزدم . این روزها درگیر انجام کارهای خوبی بودم . لحظه سال تحویل التماس دعای فرج . به حرم پر زدم خدا را شکر . بعد از صرف نهار به خیال خودمون راه افتادیم که بریم حرم . اما یه کم که رفتیم جلو متوجه شدیم که ما الان تو یه شهرک قبل از نجف هستیم . جایی که بودیم دیوانیه بود نه نجف . آدم یاد کوله بار گناهاش میوفتاد . هر چی سبک تر بودی راحت تر بودی .

خاطرات و داستانهای مدیر یک فروشگاه بزرگ. گاهی اوقات خانه ویرانه است سقفش در حال فرو ریختن است دیوارهایش تبله کرده و سوسکها و موشها و موریانه ها از در و دیوارش بالا می رود لوله هایش ترکیده و شیشه های پنجره هایش شکسته و سیفون توالتش هم خراب است! برای همین دست به دامان افتابه شده ای! ولی بالاخره خانه است! درب خانه را قفل می زنند و می گویند ورود ممنوع! بقیه دوستان را از تغییر ادرس وبلاگ باخبر کنند و از دوستان عزیزی که در این مدت با ایمیل احوال ما را پرسیدند ممنونم. در پستبالا و پایین در مورد طبقات بالا و پای.

مدرسه ای بود در مرکز شهر درنزذیکی خیابانی پر از فروشگاههای متنوع که با کمی گردش می شد اجناس مناسب از نظر جنس وقیمت پیدا کرد. روزی معاون مدرسه ویکی از دوستانش کفش اسپورت مناسبی از این فروشگاه ها خریدند که بسیار راحت واز نظر قیمت ارزان بود . از فردای آن روز همکاران یکی یکی رفتند واز این کفش خریدند تا اینکه یک روز در زنگ تفریح که همه نشسته بودند متوجه شدند که همه همین مدل کفش را به پا دارند. بنده خدا فکر می کرد مدرسه آنان از دریافت جنسی از نوع تعاونی خاص دوران جنگ عقب مانده. 160-عمر دست خداست و بس.

من و ذهن پر از گلادیاتورم. یه استاد شبیه خیلی از. اما خب طبیعتا کسی به خودش اجازه نمیداد همچین جسارتی بکنه چون دلش نمیخواست یه درس 2 واحدی از گروه معارف که میشد خیلی راحت ازش نمره بگیره رو با نمره ی افتضاح پاس کنه.