واحه ای در دلتنگی لحظه. واحه ای در دلتنگی لحظه. واحه ای در دلتنگی لحظه. روزی که خورشید بتابد و من به سوی آفتاب زندگی ام اوج بگیرم. اینجا سرزمین من است . واحه ای برای پر کردن تمام لحظه های تنهایی و دلتنگی. جایی که می توانم بروم بر روی بلندترین تپه اش بایستم و تمام فریادهایم را بدون ترس از کر شدن گوش ادمهای ناشنوا بیرون بریزم. جایی که می توانم تمام بغض هایم سالهای دور و نزدیک را بشکنم و باران چشمانم جان را غسل تعمید دهد. به سراغ من اگر می آیید.

مي نويسم از هر چه كه دوست دارم. آب باریکه ای دارم که همش. می رود پای قسط و مای بیبی! و با اضافه کار و یارانه. روزها می رسد به آخر برج! گاهگاهی سبدی می گیرم. به لطف چای های پشت سر هم. و همچنین برنج هندی و آب. شکمی دارم کلا آفساید! که با تمام بدیش. که دو چشمان باجناق گرامی تاجر و قلمی م! به دیدنش به یقین می ترکد. و گمان می برد او. به رهن خانه ای کلنگی و بی مالک و شاه! یعنی ها داخل آن اسب دوان! و چند مطلب را.

اینجا بیراهه ی بی انتهای من است. بشنو از نی چون حکایت می کند. خیلی وقته دیگه برام آدم سابق نیستی. دلم تنگ خداوندی است که با دستان من گندم برای یاکریم خانه می ریزد. آهای خدای محمد خیلی وقت ازت دلگیرم. دکان دو دهنه ی خدا! .

نمی نویسم که بخوانی, می نویسم که لمس کنی, ببویی. زانو نمی زنم حتی اگر سقف آسمان كوتاه تر از قد من باشد. سه شنبه 17 تیر 1393.

حال و هوا نویسیست با اندکی چاشنی ثبت خاطرات. نوشته شده در پنجشنبه ۲۸ آذر ۱۳۹۲ ساعت توسط گلسنگ. آخیش! یک مقاله باید بنویسم از تحقیقم که انشالا چاپ میشه تو یک فصل از کتاب استادم.

من آن زندانی روزم که نامردان بی همت به جرم دیدن یارم مرا اندر قفس کردند. من از زندان نمیترسم عبادتگاه مردان است. و یاد تو که میافتم کلید قفل زندان است. اگر تمام ستاره های آسمان را.

سال هاست که در مکتب زندگی تحصیل کمال می کنم. در ازای هر زشتکاری یک چوب می خوردم و در ازای درستکاری ها مرا به چوب فلک می بست.

پست کوتاهی که خیلی بلند است. وحشت انگیز تر از بیداریست. نوشته شده توسط یاس وحشی. هفدهم جوئن یک میلیون و هفتصد و نود و نه هزار. دهه ی نود زندگی برای من مملو از دیوانگی های معمول آن سن بود! مثلا یکبار عاشق شدم و زنی را به همسری گرفتم. نزدیک به 63 سال فاصله ی سنی ما بود اما من در هیچیک از مراسم هایمان کم نیاوردم! آلفامن ها از.