صحنه ی یکتای هنرمندی ماست. هرکسی نغمه ی خود خواند و از صحنه رود. خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد. گفتمش نقاش را نقشی بکش از کربلا. با قلم نقش حبابی بر لب دریا کشید. گفتمش تصویری از لیلی و مجنون را بکش. عکس حیدر در کنار حضرت زهرا کشید. گفتمش بر روی کاغذ عشق را تصویر کن. گفتمش سختی و درد و آه گشته حاصلم.

دل نوشته های یک مسلمان. بهار نبش قبر پرستو هاست. یادداشت های یک شرق زده ی عینکی. در من کسی نغمه می خوان د. وقتی از رنج های زمانه به گلایه افتادی.

Pain demands to be felt . تا همین لحظه ک مینویسم درگیر طرح ایده بازار بودم. امیدوارم خوب از اب دراد. کمی از امتحان شنبه رو خوندم اما ب درد عمم میخوره در واقع. بعد اینکه بابا اینا خ ذوق کردن. حس میکنم خعلی بیشعورم و اصن شرایط خانوادمو درک نمیکنم نمیدونم چرا.

آسمون رو نگاه خورشید داره میتابه به ما پس برقص. ما اینجا فقط حال میکنیم. سه شنبه هفدهم آذر ۱۳۹۴ مانیا. امان از این همه نمک در وجود من. دوشنبه بیست و هفتم دی ۱۳۹۵ مانیا. تندیسی از دو انسان بالغ که پس از مشاجره به یکدیگر پشت کرده و نشسته اند. اما آنچه بلوغ به ما آموخته.