پدر بر صندلي پايه بلندي نشسته بود جايگاهي رفيع كه رشك كودكانه ام را بر مي انگيخت هر چه تلاش مي كردم و به پاي ش آويزان مي گشتم نمي توانستم تن كوچكم را بالا بكشم . در كودكي به زيبائيش اهميت مي دهي و مدادهایش.

قرار است هفته ای یک در روز وبلاگ گروهی هفتگ بنویسم. شاید آنجا نوشتن بهانه ای شد برای یک شروع دوباره . من بدون چترم و چترم بدون من. توریست از نوع ! فک نکنم منظورمو رسونده باشم! لیست کامل عناوین یادداشتها.

هرچه میخواهد دل تنگت بگو.

آشیانه ی افکار در هم و برهم من. دل نوشته ای از همه جنس. بعد از تو سیب های سرخ یخچال در حسرتت زرد شدند. دیگر آن قدر کوچک نیستم که درون دلتنگی هایم غرق شوم. نبودنت از من انسان قانعی ساخته. حالا من از پدر به قاب عکست و سنگ قبری سیاه بسنده کرده ام. خواستم عاشقانه ای برایت بنویسم برای روز پدر اما هر خواستنی عین توانایی نیست. صدای مردانه ات وقتی من رو خانمی بابا صدا می کردی یا بهم می گفتی فرفره خانم. من حقیقی در دنیای مجازی.

چقدر این صفحه و این وبلاگ برای من غریبه شدن . عادت کردن گاهی چیز خوبی نیست مثل عادت کردن به ننوشتن یا مثل عادت کردن به دلتنگی عادت کردن به تنهایی .

یک جان به در برده از جنگ بلاگفا. دلم برای خودم تنگ شده. و برای کسانی که نیستند. حتی برای کسانی که هستند. و حجم دلتنگی این روزها. نه روی زبون جا میشه و نه روی کاغذ. باید کسی باشه که جای خالی های دلم رو پر کنه. فقط نمی دونم فرصت پیدا کردنش هست یا از دست رفته. نمی دونم از کجا ولی پیدا شو. به شدت به یک دوست محتاجیم. و یک دوست و باز تاکید می شود یک دوست.