سلام به همهی اونایی که هنوز این وبلاگو میخونن. واقعا نمیدونم و نمیتونم بعد این همه مدت چی باید بنویسم و چی میتونم بنویسم . ای دل ساده بکش درد که حقت این است. از زمانه بشو دلسرد که حقت این است. هر چه گفتم مشو عاشق نشنیدی حالا. همچو پاییز بشو زرد که حقت این است. دیدی آخر دم مردانه به جز لاف نبود. بکش از مردم نامرد که حقت این است. آنچه بر عاشق دلخشته روا دانستی. فلک آخر سرت آورد که حقت این است.

2- یک سبد آواز نو. 9- نیم بطر عرق نعنا. 23- زمزمه های غربت من. 31- نقاشی و چاپ دستی. 42- دانشگاه پیام نور گناوه. 51- سرباز بچه های ایتک. 55- دنیای عکس و مطالب. 56- مهندسی کامپیوتر پیام نور گناوه.

حالا اين انار عفيف غمگينترين بيوهی اردیبهشت بیروياست. انگار همین دیروز سال 72 بود که ما رفتیم به اون خونه و من یه فنچول به قول حمید دم خرگوشی که مورچه بازی میکردم! .

ناگفته های 12 دختر هم کلاسی. و زیارتی که آخرای سال میرفتیم. به یاد پیش دانشگاهی که عید تو مدرسه موندیم و آرزو میکردیم کاش سالهای بعد بود و میتونستیم لذت عیدو حس کنیم. سکه و سبزه و آب.