اینجا چقدر برام دوست داشتنی بود. یاد همه ی عزیزایی که اون موقع پیشم بودن و حالا نیستن بخیر. اما بهار را نمی بینم. بی تو هم نمی خواهمش.

مرگ آن نيست که در قبر سياه دفن شوم مرگ آن است که از خاطر تو با همه ي خاطره ها محو شوم. توسط مهدی تنها ترین تنها. توسط مهدی تنها ترین تنها. توسط مهدی تنها ترین تنها. نزدیک گردان ظهور آقا امام زمان. گشایش کار این بنده ی سر تا پا زیان . پایان رسان این غم جدایی . دوست بدار مرا که دوستدارم.

بعد از مدتها می خوام تو وبلاگم دوباره صداش کنم . ای خدا چقدر دلم گرفته . یه دونه نامه خوش خط.

هیچ چیز ان جهان بی کرانه را جدی نگرفتم. شاد نیستم هنوز اما مثل آن روزها از درد فوران نکرده ام. خیلی چیزها مثل اولش نمی شود. اعتراف میکنم بعضی وبلاگها را که میخوانم از نوشتههای خودم خجالت میکشم.

تجربه می کنم پس هستم. تجربه های کهنه گاهی نو می شن ولی حواسمون بهشون نیست. گاهی سالها می گذره و چیزی رو تجربه نمی کنیم. یک حس قدیمی میره توی عمق حافظه مون وتبدیل به یه حس فراموش شده میشه. من را کی آورده بود اینجا. کنار این کاجی که می خواهد بگوید من هستم.

ابتدا باید انزجارم رو از این پرشین بلاگ اعلام کنم و بعد در ادامه بگم که این یک پست نیست! این کامنت برا پست سی هست! اینجا می نویسم چون می دونم همونی که بلاگ سی رو چک می کنه همونم هر از گاهی سر میزنه اینجا. مثلا نشیم یا شهره یا خود سی یا خپیت. فک نکنم بیشتر از این کسی باشه. اگه بود لطفا بگه! خوب چی می خواستم بگم. سی خوب کاری کردی اسم بردی! نه از اون بابت ها! بلکه چون بی خودی هی فکرمون مشغول می شد که یعنی سی کی رو میگه! .