یکشنبه 22 مهرماه سال 1386. جمعه 30 شهریورماه سال 1386. وقتی همه ی میوه ها از درخت چیده شدند تازه نوبت سوا کردن آنهاست. وقتی همه ی میوه ها خوب از هم سوا شدند تازه نوبت به چیدن آنها در سبد. و وای به حال من باغبان که با همه ی تلاشم جز مشتی گندیده نسیبم نشد! همه را دور ریختم و. نهالی نو در سرزمینی تازه خواهم کاشتم.

به تموم چشمایی که یه روزی تو رو میببینن. از تو باغچه نگاهت گلای نرگس میچینن. به همون تکه زمینی که قدمهاتو میذاری. به تموم دستهایی که دستتو یه روز میگیرن. به گلای نرگسی که عطر و بوی تو رو دارن. به بال فرشته هایی که زیر پاهات میذارن. به همون لحظه نابی که بالاخره میآیی. نازنینم نازنینم تو کدوم جمعه میآیی. دیگر نمیتوانم حرف دل را پشت شعرهایم قایم کنم. هر چند که این روزها دگر کسی مجالی برای خواندن بهانه های بغض گرفته ندارد! من دیگر شعری نمی توانم بگویم.

سارا - کبریت - نسرین - شیوا. یکشنبه 23 مهرماه سال 1385. قلب خاموشم به یاد اوست. شنبه 22 مهرماه سال 1385. من که می دونم یه روزی میمیرم از نداشتنت گر چه دیگه عادت شده تو رو از خدا خواستنت. من که می دونم آخرش دق می کنم تو بی کسی ولی اینو هم می دونم به داد من نمیرسی. من که می دونم دل تو یه قلب ساده نمی خواد حتی واسه یه لحظه هم با دل من راه نمی اد. من که می دونم من مثل زمینم و تو آسمون هیچ وقت بهت نمیرسم اخه زیاده فاصلمون.