وقتی از سر بی حوصلگی موبایلمو برداشتمو و بلاگفا رو باز کردم و به دو تا نظرت برخوردم . یکی عمومی و یکی خصوصی . انقدر نظر خصوصیت منو هیجان انگیز کرد که بلند شدم لب تابو باز کردم و بنویسم برات . وقتی دیدم هنوز یادته اون عکس رو . اون عکسه رو پشت بوم با بابا. این یعنی بهترین لحظات یه وبلاگ نویس . این یعنی بهترین همراه از پشت این صفحه های مجازی . این یعنی بهترین حس برای برگشت خاطرات یه دختر . خاطراتی از بابا که هر لحظه ش می تونه منو آتیش بزنه . مرسی که برای من نوشتی .

اینجا یک ماهان می نویسد. تمام شب را خیره به در بودم. وقتی در متن خیابان سقوط می شوی. ساکن چهار خانه ی پیراهنش. چهار خانه های غول صورتی. نوستالژی های سال ها بعد.

از صدای گذر آب چنان میفهمم. تندتراز آب روان عمر گران میگذرد. زندگی را نفسی ارزش غم خوردن نیست. دو ساعت قبل از خواستگاری بهم اس زد سوره ی مریم رو برا ساعت ۶ تا ۸ بخونم. دو بار با همه ی وجودم سوره ی مریم رو خوندم. تو همیشه خوب بودی و هستی.

صب هم اتاقیم گفت کولرو روشن کنین. چند دقیقه روشن بود بعد خاموشش کردم. ولی تو یه اقدام خبیثانه قبل از رفتن روشنش کردم. حالا میگه وای چقد سرد بوده. چند روزی از دستش راحتم فقط امیدوارم سرما نخوره. ناهار با هم اتاقیام رفتیم بیرون. آدمای بد هم غصه دارن. پس دوست پسر هم نداشتم.