جهان آلوده ی خواب است. مادر قلب را گرم مي كند. مادر ترس را به جان مي خرد. تا فرزندش دنيا را با تمام قدرت در نوردد. هر روزم را با ترس تا شب مي گذرانم. نام مقدست در قلبم حك شده است. يواش يواش قرص ها داره اثر مي گذاره. حس عجيب و غريبي نسبت به زندگي كه تا حالا تجربه اش نكردم. عصي قلبم را كندي و بردي.

خشونت دنیا یادم داد دوست بدارم. ای کاش می توانستم تو باشم. اگر می توانستم تو باشم . سروده ی چند قرن پیش. ساقه ی شبدر سه برگ. گل شب بو چهار گلبرگ. آسمان بی ستاره ی ابری امشب. آبستن بارش بارانی نوروزی ست. شب ابری از ستاره تهی ست. ساقه ی شبدر سه برگ. شب اما بجای دو حرف. من هنوز در کوچه ی اول هستم. که آسمان چهارمین شب نورورزی. تا دو بار سكوت طلائي. از دو بال سبز پرنده.

Tuesday, 31 January 2012. و من آن حفره تاریک را. وفکر میکنم لبخند خواهم زد. اینقدر لای روزنامه ها را نگرد. که برگ خشک تف میکند. چتر به همراه داشته باشید.

شب بی ستاره بی تو آغازی دیگرست. و من در پایان بی امید سپیده های تاریک. غروب باورها را چه کودکانه گریسته ام. بی تو چه دلتنگم و تنها. به روشنای افاقی دلخوش کرده ام. من اینجا و تو نیستی. دستانم اما بی رمق تر از آنند که در تاریکی مطلق بی حضورت. امید در دل بی باور من همچون گلی در باتلاق. باور تاریکی را محکوم است. فرار را وحشت زده بیدار می کند. فرار از دوباره ها ی بی تکرار. فرار از تکرارهای بی سرانجام. از نگاههایی که روزی شیشه می شوند. و دستانی که چه زود سرد می شوند.

از ساعتهای جهان خسته ام. که قرنهای دلتنگی شبانه من را در دقایق چرت نیمروزی تو خلاصه میکند. از شکل هندسی زمین بیزارم و ازنبوغ نیوتن که نگذاشت خورشید بر همان سطحی بتابد که تو در امتدادش به خواب رفته ای. از انحراف محور زمین متنفرم که برگریز پاییز را برای تو شکوفه باران میکند و. شعله های عاشقانه شومینه مرادر زمستانی غم انگیز به ساحل داغ سرزمین غربتت. اما شما که ندانید همین زمین گردو کج و معوج خوب میداند که من از چه کسی خسته و بیزار و متنفرم.

در حضور واژه های بی نفس صدای تیک تیک ساعت را گوش کن شاید مرهم درد ثانیه ها را پیدا کنی. سكوت - صداي بلند- فرياد. كدام يك براي تفهيم بيشتر عقيده تان. چقدر سخته هر روز با تمام وجودت لمس کنی که ناعادلانه ترین رفتارها در حق زن ها تبدیل به عادتی روزانه بشه. و به یار اعتماد کرد. بدین سان بشکند در من.