ارائه مطلب در این وبلاگ به معنی تایید یا رد دیدگاه ها نیست. دارم از زلف سياهش گله چندان كه مپرس. كه چنان زو شده ام بي سر و سامان كه مپرس. كس به ام يد وفا ترك دل و دين مكناد. كه چنانم من از اين كرده پشيمان كه مپرس. به يكي جرعه كه آزار كسش در پي نيست. زحمتي مي كشم از مردم نادان كه مپرس. زاهد از ما به سلامت بگذر كاين مي لعل. دل و دين مي برد از دست بدانسان كه مپرس. گفت و گو هاست در اين راه كه جان بگدازد. هركسي عربده اي اين كه مبين آن كه مپرس. پارسايي و سلامت هوسم بود ولي.

داد می زد توی این تنهایی ممتد کسی. در من انگاری که پنهان است و می گرید کسی. توی جنگل های سبز چشم هایت ریخته. انگبین خوشگوار ناب صد در صد کسی. جز من دیوانه و خیام رند هفت خط. ترجمان چشم هایت را نمی فهمد کسی.

فصلی تازه در راه است . دریچه ای میبینم از نو. تمام تلاشم رو میکنم که رمز وبلاگ رو به دستشون برسونم که بتونن مجددا نوشته هاشون رو بفرستن.

گويا خدا قانون بازي را بلد نيست. زيرا ميان صفر و يك ديگر عدد نيست. وقتي كه هركس يك خدای تازه دارد. مي خواهم افكار نهانم را بگويم. حكم صدا در سينه ها حبس ابد نيست. جايي كه انگشت همه در گوششان است. چاهي كه گوشش را به حرف من دهد نيست. اي آنكه كفشت با لبانم آشنا شد. يارب ببين در اين زمين كه آفريدي. بانگ کمک می آید و دیگر مدد نيست. ما قصه ي طوطي و بازرگان شنيديم. يك طوطي دانا كه از دنيا رود نيست. درست وسط چهار راه ایستاد.

شعرهایی از دوستانم و خودم. پدرم عکس شدسیاه و سفید. که به دیوار خانه می آمد. روی لبهاش رد یک لبخند. که به احوال ما نمی آمد. پدرم نامه ای ست تا خورده. از غروب گرفته ی سر دشت. کاش یک تکه از تو بر می گشت. مادر از رفتن تو بر دوش. کوچه های شلوغ می گوید. آخر قصه گفت می آیی. مثل هر شب دروغ می گوید. تو نبودی غروب ها حرف. ما میان بساط زن ها بود.