نیلوفر زیبا ترین و تنها گلیست که در سخت ترین شرایط می روید فقط برای اینکه ثابت کند در بدترین شرایط هم میتوان بهترین بود. بن بست لحظه های نیلوفری. خیلی وقته مطلب نذاشتم و خاطرات زندگیم رو ثبت نکردم. خیلی حوصله نوشتن هم ندارم برای همین همیشه به روایت تصویر بسنده می کنم. اینم کادوی ولنتاین یا بهتر بگم سپندر مزگان ما ایرانیاا در سال 93 به همسر گرام اقا مهدیم. اون عروسک هم کادوی ولنتاین پارسالش ب من بود. اون تیشرت ست هم هدیه من به اقا مهدیم.

برداشتهای زیادی ازاین آیه می توان کرد . من یکی ازبرداشتهایم ازاین آیه این است که برای سلامتی خود بایدتغیرکنیم . میتوانید جهت شناخت وتغیر درروندزندگی واخلاق وتغذیه و . به وبلاگ بیماریهای خاموش مراجعه فرمایید . لطفا از وبلاگ بیماریهای خاموش دیدن کنید.

دست بردار از این در وطن خویش غریب. نترس از هجوم حضورم چیزی جز تنهایی با من نیست . و خدا بود و با او عدم. که اگر گوشی نبود . و حرفهایی ست برای نگفتن . حرفهایی که هرگز سر به ابتذال گفتن فرود نمی آورند . زیبا و اهورایی همین هایند . و سرمایه ی ماورائی هر کسی به اندازه ی حرفهایی ست که برای نگفتن دارد . حرفهای بیتاب و طاقت فرسا. که همچون زبانه های بیقرار آتشند. و کلماتش هر یک انفجاری را به بند کشیده اند. کلماتی که پاره های بودن. و اگر او را گم.

چو باید سرانجام در خاک رفت خوشا آن که پاک آمد و پاک رفت. جمعه بیست و هفتم خرداد 1390. آقایون گروهبان ها اجازه می خوام که این شعر و بخونم. آخه یکی می خنده که 6متر مو داره رو کلش کدومتون رو کلتون نیم سانت مو دارین. خوشا روزی که من 5 ساله بودم توی اون کوچه ها آواره بودم. چرا مادر مرا 20 ساله کردی آخ توی این پادگان اواره کردی. به 04 رسیدم با چشم گریان از آن به خط شدن ها پریشان. گرهبانا مرا بیچاره کردند لباس شخصی ام را پاره کردند.

ف رص ت ک ردی! ش ای د آن وق ت. م ن ف رص ت ن ک ردم. دس ت ت و را ب گ ی رم! خداحافظ عشق من. خداحافظ آرام و قرار موقت من. خدا میداند چقدرسخت است گفتنش. به دنبالت گریه نمی کنم مسافرمن. خودت گفتی بچگی نکن به خاطر من. به بدرقه ات هم نمی آیم. دل از رفتنت بد جوری شکسته. تو نمی مانی ای رویا ها ی خوبم. اما من فقط به تو میگویم. فقط برای تو می نویسم. و برای تو می خوانم. تو می روی و نمی دانی انتظار چقدر سخت است. چقدر سخت است منتظر کسی باشی.

بدی کنی همه بهت خوبی می کنن. بعضی وقتها زندگی مثل سنگ توی سر شما میکوبد ولی شما ایمانتان را از دست ندهید. این اتفاق مثل داروی تلخی بود که به یک مریض میدهند ولی مریض واقعا به آن احتیاج دارد. من مطمئن هستم تنها چیزی که باعث شد من در زندگی ام همیشه در حرکت باشم این بود که من کاری را انجام میدادم که واقعا دوستش داشتم.

خدایی که در این نزدیکیست! نوشته شده در تاریخ دوشنبه 6 مهر 1388 توسط هوت هوتی هوت هوتی نظرات . سلام به همه دوستان عزیز . فکر نمی کردم بعد از یه مدتی که نبودم اینجوری شده باشه هیچ چی سرجاش نیست دوستای قدیم نیستن .

و هم عهد شویم در طرح خواهران چهله نشین. دل نوشته های دختر شهید.