اینجا از حرف هایی دم میزنم. که در دنیای واقعی جرات کلمه. حرفهای یک خانوم مهندس معمار. که گاها طعم باران میدهند . و عشق صدای فاصله هاست. فاصله هایی که غرق ابهام اند! باید همه چیز را تجربه کنی. اگر وبلاگم گم شود,هویتم گم میشود.

بعد از مدتها کلنجار رفتن با خودم کانال زدم اگر کسی از قدیمی ها اومد تشریف بیارید در خدمت باشیم. جمعه ۱۲ آبان ۱۳۹۶ Me. خیلی وقته ننوشتم و تو این مدت اتفاق خاصی نیوفتاد هرچند تولدم بسیار خوب و پر انرژی برگزار شد و تغییراتی که تو خونه دادیم کلی بهمون روحیه داد مخصوصا کاغذ دیواری های گل گلی دوست داشتنیم. پنجشنبه ۴ آبان ۱۳۹۶ Me. کلاسام به سقف هشت تا رسیدند که البته گاهی خیلی خسته میشم.

همه دارن ی کارایی برا زندگیشون میکنن تنها کسی ک نشسته و داره مثه گیجا بقیه و کاراشونو نگا میکنه منم. روزام همینطوری ب معنای واقعی الکی میگذرن مثه همیشه. تنها فرقی ک با قبل دارم اینه ک قبلا تو فکرم پر کارایی بود ک میخوام انجام بدم ولی الان فکرم خالیه. نمیخوام هیچ اسمی رو این حالم بذارم اصلا. ۲ بهمن یک سال بدون بابام گذشت.

دختری که بلند بلند فکر میکند. از احساس هایی که کلمه نمیشوند. از روزهایی که فراموش نمیشوند. از تویی که هیچ وقت وجود نداشتی. از آدم رفتن شدن هایم. از احساس هایی که شعر میشوند. از دیالوگ هایی که احساس میشوند. من و بابا سهیل! رنگین کمانی به رنگ زندگی. یک فنجان چای در بعد از ظهر. پیچ و مهره ها هم عاشق می شوند! تهران.

همون جاییه که دستمو زدم زیر چونه م و جریان زندگیمو نیگا می کنم. می دونم که خیلی وقته ننوشتم. اخه تو خونه خودم - خنده داره - نت ندارم. پس تند تند خبرا رو میدم و میرم. باغ هم در لحظه اخر اوکی شد و عکسای باغمون خیلی دوست داشتنی شد. عکسامونم فعلا هنوز اماده نشده اما دیدمشون خوب بود. دو روز بعد عروسی هم رفتیم ماه عسل. شمال و دریا و من لوسین. همه چیز اروم و عالی.

زندگی یه وقتایی به یه جایی میرسه که باید کنترلش رو خودت به دست بگیری . کلا آدما همه همین طورین . نه اینکه دسته خودشون باشه نه! شاید خودم من یا شما هم همین طوری باشین .