وقتی که به جز عشق هیچ چیز برایمان باقی نمانده باشد برای نخستین بار آگاه می شویم که فقط عشق کافی است. سهشنبه 13 مردادماه سال 1394. حسهای درونیم خیلی بالا و پایین داره . یه روز عالی میشم یه روز کمه کم. خونه بودنو دوس دارم . برعکس پارسال که از بیکاری داشتم دیوونه میشدم. الان فعلا این حسو ندارم. ایشالا که تا آخرشم نداشته باشم. نمیفهمم آیا کار درستی کردم یا نه. یه وقتا به نی نی خیلی فک میکنم. سهشنبه 16 تیرماه سال 1394. پول خوشبختی نمی آورد! .

راستش فقط یه ماه و نیم مونده. مقدار زیادی می ترسم! از همه چی. هم خوشحالم و هم خودمو آماده می کنم برات و هم می ترسم. میدونم که قراره زندگیمو کن فیکون کنی. خدایا میترسم که برای همیشه یا مدت زمان طولانی خودمو فراموش کنم. و خیلی چیزایی که دوست دارم بشم. خدایا حالا که لطف کردی و دادی. جنبه اش و صبرش رو هم خودت مرحمت کن. بذار جای این ترسها رو امید بگیره.

خاطرات یک پروانه ی گم شده. زمان همین جا متوقف شده. در هر لحظه ای حرف هایی هست برای گفتن .

یکشنبه 14 دیماه سال 1393. به هزار و یک شب نرسیدم و شب هفتم شد شب آخر. شنبه 12 مردادماه سال 1392. چهارشنبه 2 مردادماه سال 1392.

سینمای پارس یاد آور سینمای تشویقی. جمعه 1 مردادماه سال 1389.

و آن روزها بهترین روزهاست. 25 سال پیش در چنین روزی کودکی متولد شد که امروز تمام دنیای من است. کودکی متولد شد که امروز خنده اش برایم زیبا ترین لبخندها و شادیش شیرین ترین اتفاقهاست. چنین روزی تنها و تنها محض سعادت من آفریده شد. این روز آمد تا من معنای زندگی و خوشبختی را بفهمم. این روز آمد تا من معنای عشق.