شنبه 24 مهرماه سال 1389. اون روزا یادش بخیر چه روزای قشنگی بود . اون روزا یادش بخیر چه روزای قشنگی بود . کوچک که بودیم چه دل های بزرگی داشتیم. اکنون که بزرگیم چه دلتنگیم. کاش دلهامون به بزرگی بچگی بود. کاش همان کودکی بودیم که حرفهایش. را از نگاهش می توان خواند. نیازی به صحبت کردن نداشتیم. کاش برای حرف زدن فقط نگاه کافی بود. کاش قلبها در چهره بود. اما اکنون اگر فریاد هم بزنیم کسی نمی فهمد. و دل خوش کرده ایم که سکوت کرده ایم. سکوت پر بهتر از فریاد تو خالیست.

یکشنبه 12 مهرماه سال 1388. و دلم میگیرد این روزها. چهارشنبه 7 مردادماه سال 1388. فکری برای این دل آرام غمگین می کنم. و بر نمی گردی همین. کم کم زیادم می روی. چهارشنبه 7 مردادماه سال 1388. اشک ها هم در چشمم نمی مانند. قطره قطره ترکم می کنند.

شاید دلم می خواست عاقل باشم. سهشنبه 15 بهمنماه سال 1387. از اون روزای خسته ای که آسمون حتی نمی تونه ابرا رو از جلو چشاش کنار بزنه. ولی امروز دلم یه لنگر می خواد. دوشنبه 14 بهمنماه سال 1387. اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل ما را. به خال هندیش بخشم سمرقند وبخارا را. اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل ما را.