پنجشنبه 3 بهمنماه سال 1392. بابا عجب صبری داری تو! بیخیال ما نمیشی مثکه باور کن من جای تو بودم تا حالا همه چی رو از بیخ یادم رفته بود. آخه من چیزی ندارم که برات بیارم . به چه امیدی منتظری . من که خبری ازم نیست. من که دلم خاکستره. پام که بیا نیست. تازه با این وزن زیاد. حال راه رفتنم ندارم. نشستی اونجا هی میگی بیا . هی میگی بیا . هی میگی بیا . بابا من این کاره نیستم باور کن! حالا تو هم این آتیش زیر خاکستر رو دیدی هی فوت میکنی خب نمیگی گ ر میگیره . میسوزه . آخه تو تقصیری نداری . منم مرض از خودمه . خیلی د.