دلتنگی های مادرانه من و دوقلوها. دلت که گرفته باش با صدای دستفروش دوره گرد هم گریه می کنی چه برسه به صدای بارون . دوستان تو این چند سال فکر میکنم در مورد مادام اریت گهگاه مطالبی تو وبلاگم نوشتم . ایشون بعد یه مدت که ایران نبودن برگشتن و باز کار زیبایی پوست و مو رو شروع کردن . اگر دوست داشتین حتما با دفترشون تماس بگیرین و یه جلسه مشاوره بگیرین .

واقعا همچین روزایی رو حتی تصور هم نمی کردم! منظورم روزاییه که نتونم بنویسم. و صد البته فدای یه تار موش.

به پایان ماجرا نزدیک میشویم. این وبلاگ جدید منه وبلاگ قبلیم برای بعضیها مشکل داشت و باز نمیشد مجبور شدم بیام اینجا بنویسم آدرس وبلاگ قبلیم kimiaa57. ir است اگه دوست دارید میتونید اونجا رو بخونید. چرا من نمیتونم برای یه مدت زیاد خوشحال باشم. اما دیروز یه تلفن تمام خوشی من و خراب کرد.

یادداشت های روزانه و شخصی. خوشی زیادی یعنی اینکه بشینی به غصه هاس گذشته ات فکر کنی و براشون غصه بخوری. شاید بهتر بود اسم پست رو می ذاشتم حماقت. ااتفاقات پشت سر هم میافتن و تغییرات آدمی رو در موقعیتهای متفاوتی قرار می دن. تغییر شغلی و آرامشی رو که انتظارش روداشتم بهم هدیه شد. دعا می کنم به مافوق محترم که بعد از 2 سال اصرار با استعفام موافقت کرد. اما الان دیگه اصلا نمی رسم خاطراتم رو ولو مختصر بنویسم پس مثل اکثر اوقات می نیمم می نویسم.

چقدر وقته که ننوشتم مطلب زیاده ولی فرصت نشستن و نوشتن نیست. امان از پسر کوچولویی که تموم توان مامانش صرف اون میشه. این روزها شدیدا دنبال آرامشم. البته ناشکری نمیکنم روزهای آرامیه همین که مجبور نیستم صبح زود بیدار شم برم سر کار میتونم با آرامش و خیال راحت بخوابم بعدش از بودن کنار پسرم لذت ببرم باهاش بازی کنم بغلش کنم غذا بخوریم با هم برام شیرین زبونی کنه همه اینا واقعا جای شکر داره. دارم تغییر میکنم انگار دارم یکجورایی بزرگ میشم یک جورایی عوض میشم.