پاتوق بچه های با حال جنوب. دل تنگی های بی قرار. دل تنگی های بی قرار. دنیا را خیلی کوچک می بینم. پس بدان از غوغای زندگی. دل تنگی های بی قرار. دل تنگی های بی قرار. دل تنگی های بی قرار.

به نام آنکه عشق را آفرید تا دستم اینگونه عاشقانه بنویسد برای تو. تاختی رفتم یه جا دیگه. hello! میدونم که فهمیدین اومدم! خواستم بگم تا مطمئن تر شید! با یه روحیه جدید.

نشسته ام که بنویسم به تلافی همه این چند وقتی که ننوشته ام یا نخواسته ام که بنویسم! شاید چون میترسیدم اینجا هم مورد عتاب وخطاب چشمهای تند وتیز قرار بگیرم . اما سخت است نوشتن وقتی کسی ذهن ما را قضاوت نمیکند وتنها از روی زبان حکم میدهند . پس از بهشت رانده واهل زمین شدم . واین نوشتن حاصل یه جور مبارزه ست ,مبارزه من با فراموشی , مبارزه من با من وبیشتر مبارزه من با این دنیا! پس به قلم آنها که بهشت نمیروند. به قلم آن ها که به بهشت نمی روند. هیچ وقت فکر نمیکردم این قضیه بخواد به بدترین شکل ممکن تموم بشه .

ღฐ روی آے ع ش قし 乇. ღبه یاد آرزوهایم سکوت میکنم بالاتر از فریادღ. د نبال یک ڪلمﮧ میگرבґ. یک ڪلمﮧ خاموش مانند یڪ ب. جمع کنב همﮧ ڪلمات را رפے. همیشﮧ هґ בنیا بב نیست. بهشتے میسازے از این בنیا برایت ڪﮧ بבפטּ تפ. بهشت פاقعے را هґ טּمیخפا هґ. ب عضے ح رفه ا رو نمیشﮧ اس ام اس کرב. ن می شﮧ ت و چ ت ت ایپ کرב. بعضے حرفها فقط واسﮧ وقتیﮧ کﮧ اوטּ و بغلش. لحظه هایے هست بعב از بפسه. م تو را از ב.

به هر طرف رو میکنم راه رهایی باز نیست. مجله اینترنتی چ راغ شماره 64. درود بر شما دوستان گرامی و همراهان همیشگی این بلاگ. شماره ی 64 از مجله ی اینترنتی چ راغ منتشر شد که دربرگیرنده ی مطالب بسیار متنوعی می باشد. در زیر لینک دانلود آن قرار داده شده که بدون هیچ مشکلی می توانید دانلود کنید.

من و تو هر دو غريبيم و آشناي سكوت. خیلی کارا رو میتونستیم بکنیم. چنان دل کندم از دنیا که شکلم شکل تنهایی ست. ببین مرگ مرا در خویش که مرگ من تماشایی ست. در این دنیا که حتی ابر نمیگرید به حال ما. همه از من گریزانند تو هم بگذر از این تنها. گره افتاده در کارم به خود کرده گرفتارم. به جز در خود فرو رفتن چه راهی پیش رو دارم. رفیقان یک به یک رفتند مرا با خود رها کردند. همه خود درد من بودند گمان کردم که همدردند. شگفتا از عزیزانی که هم آواز من بودند.

دلتنگی تنها نصیب من بود از زیباییهایت. همه میگن خوشی زیر دلش زده اما رها دیگه حتی خندیدن یادش رفته. بعد ۲ سال ک میدونم دیگه مورچه ای ام ک دنبال تفاله چای میگرده گذرش ب این ورا نمیفته. دیگه حالم از حال و هوای این وبلاگ بهم می خوره. تموم چیزایی که شنیده بودم و باور نکرده بودم. چه گذشت بر من و دلم بماند.

صندلی ای که یه آدم تو دلت داشت رو هنوز اجازه ندادی کسی روش بشینه.

این دفعه هم اومدم با مطالب نیشابوری. حتما خیام و عطار و شنیدید. الان درباره یه شهر زیر خاکی میخوام براتون بگم که حدود ۲۰ متر با مقبره عطار. فاصله داره و شهریه که. زیر خاک مدفون بوده و تا حالا قسمتی ازش در اومده. کودکی که در کوچه بوده. دوستای گلم راستش من باز چند وقت نبودم یعنی سیستم. ولی من بازم یه معذرت خواهی به شما بدهکارم.