آسان است که بگویم دوستت دارم اما نپرس چقدر! دلم برای اینجا تنگ شده. حس و حال اینجا نوشتن یجوری حالمو خوب میکنه اما این دوری یکم آدمو سرد میکنه . اصلا همش تقصیره این فیس بوکه که این بلا را سر وبلاگا آوره . البته من اونجا هم زیاد فعال نیستم اما تو همین تعداد وبلاگایی که تو پیوندام دارم هم که نگاه میکنم میبینم اکثرشون را غبار گرفته اما تو ف ب تا حدودی هستن . خلاصه رو خودمم نمیتونم حساب کنم با این اوصاف! دیگه روم نمیشه قول بدم که فعال باشم اما خب سعی ام را میکنم . میدونم دیره ولی بهارتون مبارک.

درك تا به اينجاي من از اقتصاد. اين سياهه درحال تكميل شدن است.

گاه نوشت های یک موجود دوپا. آن زمان جاهلی مان که هنوز درس می خواندیم و سر کلاس درس می نشستیم و فکر می کردیم اندوخته ای عایدمان خواهد شد. استادی بود به غایت عزیز. اما نسبش در هیچ کجای رفتارش توی ذوق نمی زد. شخصی بود مگر اینکه وادارش می کردیم به دفاع از اعتقاداتش که انصافا به وقت دفاع هیچ وقت نه صدا بلند کرد و نه از کوره در رفت.