بزرگ شدم انقدر بزرگ که احساس میکنم کس دیگری تمام این خاطرات رو نوشته خاطرات قشنگی که برای بهترین سال های زندگیم بود از اخرین باری که نوشتم 4 سال گذشته خیلی وقت ها این وبلاگ رو فراموش کردم ولی امشب هوس نوشتن دیوانم کرد دوست داشتم کارمو تموم کنم. نوشتن این وبلاگ تجربه ی جالبی بود و خیلی خوش حالم که حذفش نکردم.

اشک هایم مرا تطهیر می کند تا خدا . دیگه اینجا نمی نویسم . اینجا یاد آور روزهای دروغ زندگیمه . هر کدوم از دوستان که آدرس خواستن برام کامنت بذارن براشون آدرس می ذارم . ظ توسط ستاره بی ستاره . میگن هر کسی تو آسمون یه ستاره واسه خودش داره. یه ستاره ای که هر وقت دلش تنگ بشه یه گوشه باهاش خلوت میکنه و درد دلاشو بهش میگه. حتما شنیدید که گاهی وقتا بعضی آدما میگن که توی هفت آسمون یه ستاره ندارند. لابد میگید مگه میشه! ساعتها میگذشتند پشت اون شبها و روزها.

و سالی که در راه است. یادمه سال گذشته تو یه پست از کارهایی که کردم و دوست داشتم که تا آخر سال 92 انجام بدم نوشتم! بعضی از کارها رو انجام دادم و تموم شد و بعضی از کارها هم شروع شد و هنوز هم ادامه دارد. با این اوضاع گرونی بنزنی.

اینجا مینوسیم چون دیگه اینجا کسی نمیاد. یه بغض سنگین نشسته تو گلوم . دلم میخواد زار بزنم اما مامان خونه ست و اگه بفهمه که قطره ای اشک ریختم. اجدادم رو میاره جلو چشمم! چرا هیچ جایی نیست که بشه رفت و فریاد زد فریاد زو و فریاد زد. اینقدر فریاد کنم که صدایی برام نمونه . تا وقتی نیگای خودم میکنم تو آینه بدونم این شهره کدوم شهره ست! اونیه که پر از غم و غصه است! دلم پر درده .