قصه نیستم که بگویی نغمه نیستم که بخوانی یاچیزی چنان که ببینی یاچیزی چنان که بگویی من دردمشترکم . کجا می رویم این سان. ما که در ذهنمان جنگ جهانی جاری ست. باز گشته ام از سفر. سفر از من باز نمی گردد.

میرروم اما بدان یک سنگ هم خواهد شکست. آنچنان که تاروپود قلب من از هم گسست. میروم بازخمهایی مانده از یک سال سرد. آن همه برفی که آمد آشیانم را شکست. میروم اما نگویی بی وفا بودو نماند. ازهجوم سایه ها دیگر نگاهم خسته است. راستی یادت بماند ازگناه چشم تو. تاول غربت به روی باغ احساسم نشست. طرح ویران کردنم اما عجیب وساده بود. روی جلدخاطراتم دست طوفان نقش بست. جز دعا کار دگر نیست مرا.

این هنر ماست که لحظه ها رو در لحظه ها از دست ندیم . امروز روز تولد من است. امروز روز تولد من است. باقی می مانم در خود و تاب میخورم در آهستگی زمان.

شخصیت من چیزیه که من هستم! اما برخورد من بستگی داره به اینکه تو کی هستی. م ט ي ک د خترم. ب ہ ا ندآم ظريف و. ص دآے نآز ک م ن گآه ن ک ט. ي ک شب ہ تمآم. ه ويت مردآنہ ا ت رآ. بہ آتش خوآهم ک شيد. Every thing for every body. آوازها سرشارند از بی صدایی. هواے به ارے دل منღ.

بعد از مدت ها نوشتن برام سخت شده و البته بازم هیجان انگیزه! اما نمیدونم از کجا بگم و چی بگم . همیشه اینو بدونین اگر حرفی می زنید باید 100 درصد بهش عمل کنید! بله 100 درصد وگرنه فقط و فقط شخصیت خودتونو زیر سوال می برید. این نکته رو جدی بگیرید و بهش فکر کنید . اون روزا که فکر و ذکرم فقط پروپزال بود تمام شد و به خاطره ها پیوست! حالا به ا.

برسان باده که غم روی نمود ای ساقی. این شبیخون بلا باز چه بود ای ساقی. حالیا نقش دل ماست در ایینه ی جام. تا چه رنگ آورد این چرخ کبود ای ساقی. دیدی آن یار که بستیم صد امید در او. چون به خون دل ما دست گشود ای ساقی. تیره شد آتش یزدانی ما از دم دیو. گرچه در چشم خود انداخته دود ای ساقی. کهنه داسی ست که بس کشته درود ای ساقی. منتی نیست اگر روز و شبی بیشم داد. چه ازو کاست و بر من چه فزود ای ساقی. بس که شستیم به خوناب جگر جامه ی جان.