من پر از وسوسه ی خواب. نمی دونم چرا ولی خسته شدم از اینجا. شایدم می ترسم پیدا شم! شایدم نمی تونم راحت حرفمو بزنم! دلم یه جای جدید می خواد اما نه آدمای جدید. و یه سری امکانات بیشتر البته. جایی که بتونم سبک نوشتنم رو یه کم عوض کنم و یه کم خودمو بالاتر ببرم. البته یکی از دلیل هایی که اینجا رو دوست ندارم اینه که. وحید هیچ وقت حتی یه پست هم اینجا نذاشت. که دلم به اینجا خوش باشه. پس می رم یه جا که خودم باشم! برو آنجا كه تو را منتظرند.

تنها خداست که در تمام تنهائی ها تنهایمان نمی گذارد. راستش نمی دونم چجوری و از کجا شروع کنم و بگم. پن حرف دیگه ای ندارم جز.

خاطرات وانیای مامانی و بابایی. یکشنبه 23 بهمنماه سال 1390. تولد وانیا جون خوشگلم در یکسالگی. همونطور که گفتم تولدش واقعا یک سورپرایز بود ولی نه یه سورپرایز خوب بلکه یه سورپرایز وحشتناک و غم انگیز. داستان این بود که من و بابایی وانیا جونم دوست داشتیم تولد یکسالگی وانیا به عنوان بهترین خاطره نه تنها توی ذهن خودمون بلکه توی ذهن همه فامیل ها و دوستامون بمونه. باهاش بازی کردم و چون خیلی از تاب تاب عباس.