حیفاون هییچی کم نداره حتی. گاهی دلم برای باور های گذشته ام تنگ می شود. گاهی دلم برای پاکی های کودکانه ی قلبم می گیرد. تا خسته شود خسته! ɪʼᆻ ɩǫʂţ ŵɪţʜǫǔţ ȳǫǔ. الا ای چاه یارم را گرفتند. میان کوچه ها با ضرب سیلی. همه دار و ندارم را گرفتند. خنده ای بی پروا همچون. دلم میخواهد بدوم و بدوم و بدوم تا.

اشکالی ندارد من مینویسم تا روزی آیندگان قصهء مجنون و لیلی مدرن را زمزمه کنند. سطح وبلاگ لغزنده ست! بسکه نویسنده سطر به سطر بارید و نوشت. از سر سيري هم قلمم. ظاهر و تيپم هم هنري نيست. عينک گرد هم نمي زنم . سيگار باريک هم نمي کشم. ژوليده و ژنده پوش هم نيستم. اما تا زماني که بدانم. با نوشته هاي ساده ي من. کمی که لابه لای نوشته هایم بگردی پیدایم میکنی.

شاید پست شیرینی نباشد پس ازاین غیبت طولانی. خصوصا که اردیبهشت پسرک را ننوشته به پایانش رسیده ام. مادرانگی را تنها خوب میدانم و احساس میکنم اما مادرانگی هایم فدای. ببخش شیرینم که مادر خود را نیز گم کرده است. اجتناب ناپذیر است این همه غافل شدن. تنها یک روز است فاصله میان من و تو. نخستین بار است این همه دوری. خانه بی تو نه روح دارد و نه زندگی. گمانم دیوار ها را باید فرو ریخت. بهار دل رسید از راه.