نگارش در تاریخ شنبه 17 مردادماه سال 1394 توسط قایقران. خبر این بود که یک سرو رشید آوردند. استخوانهای تو را در شب عید آوردند. جیب پیراهنی آغشته به خون را گشتند. نامه ای را که به مقصد نرسید آوردند. نامه مثل جگر تشنه ی تو سوخته بود. قفل آن باز نشد هرچه کلید آوردند. آسمان را به هوای تو پدید آوردند. لحظه ی رفتن تو خوب به یادش مانده. آب و آیینه و قرآن مجید آوردند. جانماز متبرک شده اش را آنروز.

در راستای شش تیر و عواقبش. هفدهم همین ماه برای تهتغاری نوبت دکتر داشتیم. همراه همسری و دوعصای زیربغلش بردیمش مطب. قطعا منم هربار مطمانش میکردم که همه چی خوبه. حتی از خوب هم بهتره. اما یه غمی توی چشماش برق میزد و با استرسی که پراز وجودش بود. منم باز از همون .

آدم ها وقتی زندگیشان را با یکی شریک می شوند. یعنی قول داده اند که هر لحظه باشند . یعنی قول داده اند خیلی لحظه ها را بی دلیل و منطق قبول کنند و پاش بمانند . یعنی قول داده اند توی هر لحظه ای آغوششان برای آن یکی و تمام غم و غص ه ها و شادی های بی دلیل و با دلیلش جا باشد . یعنی قول داده اند که خیلی وقت ها دنبال دلیل و منطق نگردند . قول داده اند و باید پای قولشان بمانند .

پست ثابت - گرفتن رمز چاپ. این خاطره توسط نویسنده رمزگذاری شده است. برای مشاهده آن احتیاج به وارد کردن رمز عبور دارید. این خاطره توسط نویسنده رمزگذاری شده است. این خاطره توسط نویسنده رمزگذاری شده است.