سیری که با ورود او شروع شد اما بدون او اجبارا ادامه داره. مدتی میشه که من سربازم. چون اونجا امکان دسترسی به بیرون کم هست من شروع به ثبت یک سری یادداشت ها به هنگام خواب البته لحظاتی قبل از گرم شدن چشم ها و ورود به دنیای خواب کردم که اونا اینجا ثبت میشه. دیگه مثل قبلنا میلی به حرف زدن ندارم. اصل موضوع اینه حرفی برای گفتن ندارم. نداشتن به معنی واقعی کلمه. بیشتر دوست دارم یکی بیاد برام حرف بزنه تا من بخوام چیزی بگم. در ذهن واژه بزرگی است.

بی مقدمه لب های غمگین قلم را بر تن نرم کاغذ می نشانم. چه عشقی بین این دو جاریست. اما این قصه چیزی دارد که مرا آرام میکند. این که جای بوسه هایش تمام تن کاغذ را گرفته! اصلن شاید معشوقه می خواهد به همه نشان دهد که عشق که بوده! که شاید بعدها کسی پیدا شود که معشوقه را بخواند و بگرید و از حسی شاید غم مانند پاره اش کند و او را بکشد. میگفت عجب نگاه تند تیزی! .

ستاره ای که آسمونی واسه چشمک زدن توش نداره. حالم خیلی بده و باز پناه اوردم به اینجا. اینروزا دلم میخواد از زندگی فرار کنم. زندگیم شده خواستگارای قدو نیم قد که همه به سلیقه خانواده پسندیده یا رد میشن. و انگار نه انگار که اون ادم قراره بشه شریک زندگی من. نشستن مقابل این پسرا سخته. سخت ترش اینه که خندون از اتاق با پسره بیای بیرون اما با گفتن این بدردمانمیخوره ی مامانت خنده رو لبات خشک بشه. تا 1عمر با نیش نگاهش نکنن.

من خدایی دارم که در این نزدیکی است . و او مرا همیشه همراه است. برای همه پیش نمی آید که در زندگی یکبار به جای دیگری زندگی کنیم . این اتفاقات گاهی آنقدر جذاب و شنیدنی هستند که جای پرداخت دارند . پرداخت به زندگی یک محیط بان لرستانی و خانواده اش که حادثه ای عجیب اما واقعی را در سرنوشت خود دارد . نام تو همواره آرامش جانم بوده است .