دیگه اینجا نمی نویسم . و من عاشق بيمار رواني بودم و قرص هاي او را سر ساعت از روي ميز روي لبانش مي گذاشتم تا او چيزهايي را كه من نمي ديدم و او مي ديد و خواب هايش را برايم مو به مو روايت كند و وقتي خواب هايش صداي زنجير و بوي زندان گرفت قرص هايش را با اسمارتيز عوض كردم و به او خيانت كردم .

گاه نوشت های دختری از جنس توت فرنگی . چهارشنبه 9 خردادماه سال 1386. خب تقصیر خودت نیست .

ص نعت متحرك سازي ده. عكسهاي قشنگ هفته سيزده ويژه المپيك. همين نجابتت منو اسير كرده بود. اين دم آخريم روسريت از سرت نمي افتاد. تا قبل ازين كه سر سنگ مرده شور خونه غسلت بدن هيشكي موهاتو نديده بود هي بتول خانوم رفتيو مارو تنها گذاشتي قربون اون هيكل مانكنيت برم. اين حرفايي بود كه آقا مرتضي شوهر بتول خانوم وقتي داشت آگهي ترحيمو ميچسبوند به شيشه مغازه با خودش زمزمه ميكرد.

من رو به روی من. برگشتن هیچ کار سختی نبود فقط یک روح بی قرار می خواست و یک ذهن آشفته. فقط حضور من کافیست و من به تمام قد ایستاده است روبه روی من حالا. می نویسم تا دنیا را در درون خودم کشف کنم و همین طور بیابم تمام آنچه را که باید. دکوراسیون تزیینات و خانه داری.

ماجراهای جودی آبوت و بابا لنگ دراز! ادبی -شخصی-روزانه- همه چیز از جودی ها و جرویس ها! اینجا را دیگر جدی نمی نویسم. فقط گاهی سر خواهم زد به یاد اولین نوشتار. به قدر کافی نشان دادند که بی کفایت هستند در عرصه نگهداری آرشیو نوشتار. مستی ام مدام باشد از تو. تولدت مبارک مجتبی تقوی زاد. نوشته های جودی آبوت در خبرگزاری کیلویی.

زندگی بر لبان من مهر خاموشی زد و اکنون تنها انگشتانم توان چکاندن آخرین لکه های احساس را بر حجم سفید کاغذ دارند. اردیبهشت است و من می خواهم دوباره. پروانه ای را در آغوش بگیرم. بر گلبرگ غنچه ها بوسه زنم. و چشم در چشم دخترکی. این روزها عجیب شبیه روزهای رفتن توست.