این نوشته ها اسمش نقد نیست. خاطرات یک گیشا آرتور گلدن. چهارشنبه 21 مردادماه سال 1394. از زمانی که دختربچه کوچکی بود و در کلبه پدر پیر و ماهیگیرش به همراه خواهر و مادر بیمارش زندگی میکرد. از آن بعدازظهری میگوید که بهترین و بدترین روز زندگیش بود. از دیداری که او را در مسیری قرار داد که در انتهایش بنشیند و برای ما داستان زندگیش را بازگو کند. اول اینکه یادداشت پشت کتاب فاجعه است. یک فاجعه داستانی! وقتی کتاب را به پ.

پی در پی پرسش و پرسش اما بی پاسخ . نجواهای گیج کننده مغز که مانند زالو چسبیده اند به رگ احساست . نعره های کر کننده - زندگی زیباست. را شنیدن و لبخند تمسخر بار زدن! تمسخر بار از این. جهت که تنها تفاله باقی مانده از این تغزل های متعفن تکرار رنج وماندگاری تمدنهای مضحک. و مرگ پایان این توهم است .

بلبل به چمن زان گل رخسار نشان دید. صبح ها پارک خلوت است. آبپاش ها روشن اند انگار در هر دور پشت سرت آب می پاشند تا زودتر برگردی! عنوان از شیخ بهایی ست. حالا که لیلا زنگ زد که آرتین پاهایش را تکان د.

رویاهای ما زندگی واقعی ما هستند. چهارشنبه 27 خردادماه سال 1394. و آهنگی با صدای محسن چاووشی. معتادی تصمیم میگیرد که اعتیاد خود را ترک کند. چندی پیش گذرم به خیابان مولوی تهران افتاد. برای اولین بار در عمرم در زیر شمشادها دستههای معتادانی. سعید آقاخانی در هدایت بازیگران موفق است و اسکندری بی نیاز از نوشتن.

از این به بعد در اینجا. کوچ اجباری د رناهای خاکستری.