سهشنبه 26 اسفندماه سال 1393. حال آدم بعضی وقتا یهو خراب میشه. به خودم میگم خبر نداشتی دیگه! اصلا مگه تو مسئولی. اون روز یه مرد زنشو از دست داد. اون روز یه مرد تنها شد. مذهبی بودن و سنتی بودنت. معصیت داشتن بعضی چیزا تو بعضی وقتا.

هنوز هم با آهنگی نفوذ می کنم در خاطره هایمان. و رویا چیدن طعم گسی دارد. عطر گذشته ها را هنوز می شود خرید و چه بی رحم اند ایفوریا و برایت کریستال وقتی هوای شهر را تسخیر می کنند وقتی نفس هایم مرا به ماضی ترین حادثه ها می برند. فاجعه یعنی همین انعکاس روزهای جامانده در خیابان ها انعکاس ساعت ها و دقیقه ها . پروانه ای که دارد تن به پیله میدهد برای کرم شدن! پروانه ای که انگار زمان برایش معکوس اتفاق افتاده است. حالا باید با تمام توانش پروازهایش را از یاد ببرد. شاخک هایش را و حادثه ی رنگارنگ پروانه شدن را.

سهشنبه 5 مهرماه سال 1390. کجایی صحاف باشی جان که ببینی آقا موچول های امروز با مدرک دکتری و 30 سال سن هنوز همون گوساله گاوان و ماچه خرانند که با وجود اینترنت و موبایل و این همه امکانات فقط پی خوراک و جماع میگردند. شنبه 15 آبانماه سال 1389. ز بررسی همین دو نوع قهرمان میتوان فهمید که رسالت ایرانیان در تاریخشان چیست و هویت خود را چگونه .

یادداشتی کوتاه بر سریال Wayward Pines.

پنجشنبه 13 بهمنماه سال 1390. 1عوض شده ام و دوست دارم یک آدم دیگه باشم. 2هرکس باید مسائل و مشکلات خودشو خودش حل کنه. شاید تا کوچیکیم بزرگترا راهمونو هموار کنن ولی یکم که بزرگ میشیم خودمون به تنهایی باید جلوی مشکلات بایستیم و مسائلمونو حل کنیم. 3 اگر تا روزی که زنده ام کسی را گاز نگیرم خیلی خوب زندگی کرده ام. 4باید به خودم متکی باشم.

مولانا جلال الدین محمد مولوی. مولانا جلال الدین محمد مولوی. چهره ی زرد مرا بین و مرا هیچ مگو. خنک آن دم که نشینیم در ایوان من و تو. دگرباره بشوریدم بدان سانم به جان تو.