گاهی یه نگاه تو بیابون خشکیده دلها رو سیراب میکنه و گاهی برای رضای تو دست از همه چیز میکشم. ز همه دست کشیدم که تو باشی همه ام. امیدوارم تو این روزهای میهمانی خدا دلهاتون صاف و زلال شده باشه که فرصت بندگی و تقرب به آستان دوست کمی دیگر نمانده. تو این روزهای گرم تابستون روزه گرفتن واقعا سخته و شهامت میخواد. اجر همه با خدا یا علی.

برای نوشتن هیچ دلیلی ندارم جز خالی شدن از خودم. مرا به کجا می کشاند. من بوی تو را دنبال می کنم. شاید تو آغاز من باشی. اما می دانم که مسیر. به جایی که تو هستی. نه می توان از آن سخن گفت. و نه به ساده گی از آن عبور کرد. هر لحظه که می گذرد. حرارت قلبت بیشتر می شود. تو می مانی و قلبی که. از همهمه ی مردمان عبور کند. بگوش آن کس که باید. قدم هایی به سوی ابدیت.

برای نوشتن هیچ دلیلی ندارم جز خالی شدن از خودم. فرصتی می خواستم که با همه شما حرف بزنم. اگه حوصله داشتید و خوندید حرفای دلم رو. خیلی از دوستانم جویای ماجرای کتابم شدند که باید بگم با تمام مشکلات مجوز کتابم رو گرفتم و البته مجبور شدم بسیاری از نوشته های خودم که خیلی دوستشون داشتم رو بدلیل اختلاف سلیقه با وزارت ارشاد حذف کنم. سبز باشید و بی کران. بیست و پنجم آبان ماه نود. بیش از تمام بودن های بی هدف.

خورشید را باور دارم حتی اگر نتابد. خورشید را باور دارم حتی اگر نتابد. امشب قراره آخرین شبی باشه که اینجا هستم امشب یه جورایی باید از این خونه خداحافظی کنم خیلی سخته اما لازمه . خورشید را باور دارم حتی اگر نتابد. خورشید را باور دارم حتی اگر نتابد. لالا لالا دیگه بسه گل لاله بهار سرخ امسال مثل هر ساله هنوزم تیر و ترکش قلب و میشناسه هنوز شب زیر سرب . خورشید را باور دارم حتی اگر نتابد.

پدر بر صندلي پايه بلندي نشسته بود جايگاهي رفيع كه رشك كودكانه ام را بر مي انگيخت هر چه تلاش مي كردم و به پاي ش آويزان مي گشتم نمي توانستم تن كوچكم را بالا بكشم . در كودكي به زيبائيش اهميت مي دهي و مدادهایش.

نمایشگاه بی مرز 3 خانه ی هنرمندان ایران 1391. The wind sings of our nostalgia. حرف هايي از جنس درون. رنگین کمانی به رنگ زندگی. ژوژمان های سیاه مغزم! مطالبي در باب.

هنوز نمی دونم دقیقا می خوام چه غلطی کنم. تاریخ یکشنبه یازدهم اردیبهشت 1390 ساعت8 بعد از ظهر نویسنده پرو-ویروس. همون طور که می گفتم.

رادیو را روشن کن و به اخبار ساعت 9 گوش بده . این آخرین پیام من است! ساعت 7 صبح است . قطار ها کیلومترها زیر زمین توی همین ساعت خاص انتظار من را می کشند . انتظار زنی را که باید یک روز از همین روزهای معمولی در ساعتی خاص توی دالان های تاریک ببلعند . رادیو را روشن کن و به اخبار ساعت 9 گوش بده . اخبار مطمئنا خبر زنده گی و مرده گی را اعلام میکند . فقط لطفا قبل از شنیدن آخرین پیام من از رادیو به اولین صندوق پستی زرد نامه بنداز .

من هم یه پسر مثه همه پسرای دنیا با یه سری نقاط قوت و ضعف مخصوص خودم. میخوام همیشه تو شلوغی باشم و تنهایی رو اصلا دوست ندارم. روزی که به دنیا آآمدم . منم افتادم توی روزمرگی . زلال که باشی آسمان در توست . کوه به کوه نمی رسه ولی . زمان تغییر Change Time . بازم یه روز خوب دیگه .

هر ک س زندگی خویش را به آهنگی می نوازد. آخه کلی ازش خاطره دارم.