پنجشنبه 16 فروردینماه سال 1386. سهشنبه 14 آذرماه سال 1385. و اسب های تابلوی نقاشی. طوفان ش د پیکانی آتشین. و مردان ن شان شبی مقدس! پنجشنبه 9 آذرماه سال 1385.

می نویسم با آنکه دیگر نفسی نیست! دلم تنگ شده . خسته شده ام! حس می کنم دیگه نفسی باقی نمانده . اما می خوام دوباره بنویسم! شاید برای تنها امید باقی مانده . تنهایی! عالمی بزرگ به نام من. نوشته ی تازه ی مرا در دفتر پسر شمالی. چی می شد شعر سفر بیت آخری نداشت. ندهم دل به هیچ دلبندی. نوبت عاشقی ست یک چندی. امروز مرداد از نیمه گذشت! ولی ش.

گر وصل آن نگار میسر شود مرا. از عمر باک نیست که در سر شود مرا. تسخیر روی او به دعا می کند دلم. تا آفتاب و ماه مسخر شود مرا. روزی که کاسه سرم از خاک پر کنند. از بوی او دماغ معطر شود مرا. آن نور هر دو دیده اگر می دهد رضا. بگذار تا دو دیده به خون تر شود مرا. هر ساعتم چنان کند از غصه پایمال. کز دست او فغان به فلک بر شود مرا. مشکل شکفته گرددم از وصل او گلی. لیکن چه خار ها که به دل در شود مرا. این درد سینه سوز که در جان اوحدیست. از تن شگفت نیست که لاغر شود مرا.

لیلای من کجا می بری. با بردن لیلای من جان و دل مرا می بری. در بستن پیمان ما تنها گواه ما شد خدا. تا این جهان بر پا بود این عشق ما بماند به جا. تمامیه دینم به دنیای فانی.