لطفا اول اینجا رو بخونید! 5 دقیقه وقت بذار دوش بگیر. لیست کارهای قبل از سفر. یاد اون سال ها به خیر. باز هم سلام به ایران. بعد از چند روز غیبت. 5 دقیقه وقت بذار دوش بگیر.

پی در پی پرسش و پرسش اما بی پاسخ . نجواهای گیج کننده مغز که مانند زالو چسبیده اند به رگ احساست . نعره های کر کننده - زندگی زیباست. را شنیدن و لبخند تمسخر بار زدن! تمسخر بار از این. جهت که تنها تفاله باقی مانده از این تغزل های متعفن تکرار رنج وماندگاری تمدنهای مضحک. و مرگ پایان این توهم است .

خدایا هنوز هم نگاهم به دستان پر مهر توست. خدایا تو مخاطب خاص منی. اینروزا همه یه مخاطب خاص دارن . اهای همه شما هایی که مخاطب خاص دارین . بله با شماهام فکر کردین من مخاطب. من یک مخاطب خاص دارم که بی نهایت دوسش دارمو عاشقشم. اون همه وجود منه تنها کسی که با داشتنش با بودنش. ارومم از اینکه همیشه و همه جا دارمش به خودم میبالم . و از اینکه حضورشو تو زندگیم احساس کردم از اینکه عشقشو. من عاشقانه به داشتن همچین مخاطب خاصی میبالم. خدا مخاطب خاص من است.

چو میم شین نباشد تن من مباد. نشان به همان نشان که ما در آن یک ماه بسیار دختر خوبی شده بودیم و جیک مان در نیامده بود تا مبادا میم شین جان را از تصمیم شان منصرف سازیم . از آنجایی که ما یک مقدار فیلمهای تخیلی زیاد میبینیم و قوه ی تخیل مان خوب کار میکند با خودمان گفته بودیم حتما میم شین جان برنامه ویژه ای برایمان ترتیب داده اند و خواسته اند ما را شگفت زده یا همان سورپرایز نمایند . هی با خودمان فکر کرده بودیم و هی کله کله قند توی دلمان آب شده بود . سر شبی هم ما همراه همسر جان و شازده در حالیکه یک فروند دستگاه.

کامنت خصوصی از طریق بلاگ. ل ی س ل ک ع ل ی ه م س ل ط ان إ لا م ن ات ب ع ک. مرا بر شما هیچ تسلطی نبود. جز اینکه شما را دعوتکردم. همهی پستهای فرهنگستان رمز نداره ولی اگه رمز داشت, رمزش همونیه که میدونید, اگه نمیدونید بپرسید. اینجا مینویسما, نرید سراغ بلاگاسکای, اونجا تعطیله.

یادداشتهای یک مهندس دیوانه! شاد باش و عاشق. به امید شفای بچه های سرطانی. به سلامتی لبخندی که . به انسان بودنت شک کن اگر . اگر دنیا دست زنها بود . خدا دختر را آفرید . صبحها که دکمه های لباسم را می بندم.

زندگی من در کوچه پس کوچه های این شهر. دیروز صبح در وبلاگ دوستم مگیی مطلبیی خوندم با عنوان کافه ها پر از من هایی که ما شدن. دلم برای ما شدنهای قدیمی با همسرم تنگ شد. یاد روزهایی که قرار های یواشکیی و پر از استرس در همین کافه های بینمان رد و بدل میشد.