گویی مرا برای وداع آفریده اند. بنگر چگونه دست تکان میدهم گویی مرا برای وداع آفریدهاند. هنوز از رفتنت می لرزم. کسی که به حبس می بره آدمو. نمی دونه دلواپسی می گیره. یه مادر که دلتنگ فرزندشه. تمام این چهار سال یک طرف. امروز سکسکه ام گرفته بود. هنوز از رفتنت می لرزم. که یک جا پر کشیده اند. حس و حالم خوش نیست . به بهانه سالگرد سفر پدر.

گاه زخمی كه به پا داشتهام زير و بمهای زمين را به من آموخته است. و حال این روزهای من مثل آدمیه که یه بیماری صعب العلاج داره و پزشکا بهش گفتن فقط تا شهریور مهلت داری. متنفرم از این گذشت سریع روزها. Linux, zeolit,کلاس زبان advanced,گیتار و رسیدگی به کارای یه ژورنال سرگرمی این روزهای منه.

اگر بازم بیای نه نگویم. امروز شعری رو گفتم دوست داشتم اینجا بنویسم تا نظر شما عزیزانم هم نسبت بهش بدونم . خوشحال میشم نظراتتون رو بگید تا مشکلات شعرم رو بدونم . زدم امشب به یادت چایی و قند. به یاد عاشقانی که پاک بودند. مثال برف های کوه الوند. به یاد لحظه ای که هدیه دادی. و بستی با شوق ان را به دستم. به رسم عاشقی و مهر و پیوند. ولی افسوس این افکار من بود. تو بسته ی به چشمان منم بند. بعد كه دختره تازه .

هدفم شاد کردن دلی دردمند بوذ . بابام زیاد اهل مسیج و مسیج بازی نیست و چون چشمهاش هم ضعیفه اصلا موبایلشو چک نمیکنه که چه مسیجی واسش اومده و هر چند وقت یه بار مامان مسیجهای بابارو چک میکنه و اونهایی که تبلیغاتی هست و پاک میکنه و اگر هم کسی پیام تبریک و تسلیت و مناسبتی فرستاده باشه به بابا میگه . از یه طرف هار هار میخندیدم و از یه طرف جرات نداشتم برم پایین بگم .

اغلب ما تنها به طول آن می اندیشیم. امروز را از دست ندهید. یادتونه که یه روزایی له له میزدم برا داشتن جوجه اردک زرد. حالا این روزا هم باز مث اونروزا هوایی شده بودم و دلم بازم جوجه اردک زرد میخواست. البته گفته باشم که همش تخصیر این دله بی صاحاب مونده نبودااااا. میگفت تو اون بالا .