درآن سوی شب وروز چه قلب های بزرگی که می تپند هنوز. پنجشنبه 18 تیرماه سال 1394. نزدیک به یک سال است حتی به اینجا نیم نگاهی هم نکرده بودم . رمز ورودم را فراموش کرده بودم. با گرفتاری به یاد آوردم . نظرات دوستان دنیای مجازیم را خواندم. ممنون از این همه مهر . این یک سال را در افت و خیز بیماری سپری کردم . یکشنبه 7 اردیبهشتماه سال 1393.

اینک اما بعد از آن روزها. مینویسیم که اثری در دنیا به یادگار بگذاریم. اما گاهی نوشتن فایده ندارد. حتی بی پیرایه ترین نوشته ها. بر متن دلم هزار سجده ی شوق است. و در تبار هستی ثانیه ها شمعدانی ها می غلتند. میخندد دیوار آن سوی حیاط. و خورشید خنده کنان میرقصد بر سر باغ. خبر از حال خوشی در گوش شقایق خوان د. و چه نوای خوشی دارد جویبار زندگی.

گشت زیبایت صفای دلم گردید زمانی که از خود و بودن خود رمیده بودم . اندیشدن به تو آرام می سازدم . سهشنبه 28 مردادماه سال 1393. بعد از این مدت طولانی برگشتن و گذاشتن پست جدید خیلی برام سخت بود. اما لازم دونستم یه عذر خواهی. حسابی کنم از همه ی شما دوستان . بخاطر ادامه تحصیل سرم خیلی شلوغ بود و اگه می خواستم تو دنیای. مجازی زیاد پرسه بزنم دیگه نمی تونستم با نمرات عالی فارغ تحصیل شم. البته راستشو بخواین دیگه اون شور. و حال و حس نوشتاریم خیلی کمرنگ شده و. از اینکه فراموشم نکرده باشینم! در ساعت 06.

تو در منی و من هست می شوم. در کشمکش این همه بودن و نبودن.