بالا می آیم از خودم. ماه بر پیشانیم سجده میزند. در چشم هایم طلوع میکند. پروانه تر از قیام فرشته ها. عشق را به رستاخیز میکشانم. آدم حوایش را هم به من میبازد. من شکوه قدرت تو هستم.

مامان یه دخمل کوچولو و همسر یک مرد مهربون. اینمدت خیلی هم حرف واسه گفتن داشتم. مهمترینش شونزدهم مرداد بود که سالگرد ازدواج منو همسری بود. مثل کوه پشتمه و این بهم ثابت شده.

انگار دل منه که داره میشکنه . با نوشته از دنیا انتقام بگیریم. کلی بلیط پارک ارم باغ وحش ارم و سیرک ارم و هزار تا کوفتو زهر مار دیگه بهمون دادن که فکر کنم بدرد عمم میخورن . برا رئیسم تعریف کردم یه قسمت خیلی کوتاه از زندگیمو . شاید تازه بعد از این همه مدت فهمید من کی هستم و برا چی اینجام . الان تو اداره تنهام و خداروشکر کسی کاری به کارم نداره. به قول بقیه میریم عشق و حال . کاورمو در آوردم دیگه ساعت اداری تموم شده و دیگه نیازی نیست تنم باشه .

زندگی من در کوچه پس کوچه های این شهر. دیروز صبح در وبلاگ دوستم مگیی مطلبیی خوندم با عنوان کافه ها پر از من هایی که ما شدن. دلم برای ما شدنهای قدیمی با همسرم تنگ شد. یاد روزهایی که قرار های یواشکیی و پر از استرس در همین کافه های بینمان رد و بدل میشد.

تبریک سال 1394 و اعلام ادامه خزعبلات. امیدوارم سال 1394 سالی باشه که همه آرزوش رو داشتیم و امیدوارم همه ی دوستای خوبم به بهترین چیزایی که ممکنه براشون تو این سال جدید برسن . از این هفته این وبلاگ مجددا آغاز بکار خواهد کرد.