وقتشه بعد از یکسال تجربه زندگی از نوع و جنسی دیگر از انتخابمون حرف بزنم از اینکه تا اینجا چه حسی دارم و چه تصمیمی دارم. راستش دوستهای گلم بی هیچ شکی پارسال سختترین سال زندگیمون بود. بیشتر این سختیها بخاطر شرایط خاص ما بود. زندگی در نیویورک بدون فاند.

روز های پر از امید . فرشته ها هم کک و مک دارند. سرمو چسبونده بودم به شیشه ماشین و به آینده فکر میکردم به اینکه ممکنه بنا به دلایلی از نعمت بچه دار شدن محروم بشیم. افکار منفی هجوم آورده بودن به ذهنم ودلم میلرزید.

ما به سهم خود همه زندگی را زیسته اییم. اهل همین کوچه ی بن بست کناری. که تو از پنجره اش پای به قلب من دیوانه نهادی.

عاشقانه هایم را برای تو میسرایم. روزهای سرد پاییزی شروع شدند و من فقط از خونه حسشون کردم. به دلیل سرماخوردگی سلوا تقریبا از چهارشنبه پیش نتونستیم بریم بیرون.

دو شنبه زنگ زدم به مدیر و برا چهارشنبه مرخصی گرفتم. سه شنبه هم چندتا از مدارک رو بردم دادم خونه عمه که اگه یه زمانی لازم شد بفرستن تبریز که خدارو شکر لازم هم نشد. چهارشنبه 24 آذر صبح راهی تهران شدیم دورو بر 3-4 رسیدیم کرج خونه داداش جانمان. همه وسایلا رفتن خونه اونا و ناهارو خوردیم داداش و زن داداش شبکار بودن و رفتن شیفتون اونیکی داداش حوصله ش سر رفته بود و رفت تهران من و مامان و بابا موندیم شب رو. صبح صاحبخونه صبحونه به دست اومدن.