تو گفتي كه اسبش به آتش بساخت. ز هر سو زبانه همي بركشيد. كسي خود و اسب و سياوش نديد. يكي دشت با ديدگان پر زخون. كه تا او كي آيد ز آتش برون. ز آتش برون آمد آزاد مرد. لبان پر زخنده برخ همچو ورد. چو بخشايش پاك يزدان بود. دم آتش و باد يكسان بود. به هست و نیست مرنجان ضمیر و خوش می باش.

گون از نسیم پرسید .

پنجشنبه 13 بهمنماه سال 1390. 1عوض شده ام و دوست دارم یک آدم دیگه باشم. 2هرکس باید مسائل و مشکلات خودشو خودش حل کنه. شاید تا کوچیکیم بزرگترا راهمونو هموار کنن ولی یکم که بزرگ میشیم خودمون به تنهایی باید جلوی مشکلات بایستیم و مسائلمونو حل کنیم. 3 اگر تا روزی که زنده ام کسی را گاز نگیرم خیلی خوب زندگی کرده ام. 4باید به خودم متکی باشم.

مولانا جلال الدین محمد مولوی. مولانا جلال الدین محمد مولوی. چهره ی زرد مرا بین و مرا هیچ مگو. خنک آن دم که نشینیم در ایوان من و تو. دگرباره بشوریدم بدان سانم به جان تو.

مرا به یاد تو ایام عمر پیروز است. که با خیال تو روزم همیشه نوروز است. ز آفتاب جمالت شکفتهام که مرا. چو جلوهی تو نباشد شب است اگر روز است. بیا به فصل گل و عید و عشق و دور بهار. ببین که همدم من آه خانمان سوز است. بهار و می طربافزا شد از طلیعهی گل. ز عشق گل دل بلبل چو لاله پرسوز است. امروز دلا از دوش آشفتهترت بینم. جز مستی می در سر شور دگرت بینم. گویا شدهای عاشق ای دل که بدین گونه.

خیلی وقت بود که بلاگم رو آپلود نکرده بودم,مدتها بود که می خواستم این کار رو انجام بدم ولی هر بار نمی شد یا بهتره بگم تنبلی می کردم. دلم با من راه نمیاد تو کانادا. میخواد بره تو همون خیابونا و مغازه ها و کوچه ها. جمعه 6 تیرماه سال 1393. قلم در دست من می لرزد از تاب سخن امشب. سر اندیشه پردازی نمی آید زمن امشب. صدای مرغ شب,در ناله های باد می پیچد. ز بس بوی غریبی ها,برآید از چمن امشب. مرا دیوانه باید گفت,با این گریه سنگین.

نوش آباد از ایران کهن نشانی دارد. با دکتر سید اکبر آرزه گر. در ششمین اردوی انجمن دوستداران آثار تاریخی نوش آباد. تفکر و سبک زندگی نویدی برای آموزش و پرورش ایران. با استاد محمود علوی نیا.

بعضی از آدم ها حرف می زنند فقط برای این که حرف زده باشند. بعضی ازآدم ها مخالفت می کنند فقط برای این که مخالفت کرده باشند. بعضی از آدم ها بدون داشتن شایستگی و درایت فقط به خاطر حفظ ظاهر حق اظهار نظر در مسائل مهم و برتری بر دیگران را پیدا می کنند. بعضی از آدم ها کم کاری هایشان را با توهین کردن به دیگران توجیه می کنند. بعضی از آدم آن قدر مهربانند و بزرگوار که زمین برایشان کوچک است. هستی پرتوی از عشق است.

سرخی خونیست که شناسنامه ام را رنگ می دهد. عقدی میان دستان ما می پوسد. در زندانی که کلاغ ها را به اعدام نمی خواهد. تا سپیدی پرده ها به یغما نرود. ما در خوابی دور افتاده از هم. حل می شویم در هم! تو سپید می مانی. و من از خون دلم. دهان دلم تلخ شده است. و دست و پایش می لرزد. به گمانم از ترس نیامدنت ,. خودش را خیس کرده است. مرا در تمام آبهایت غرق کن ,. مرا مرید پاهایت می کند.