دلم برای کسی تنگ است که دل تنگ است. دلم برای کسی تنگ است که طلوع عشق را به قلب من هدیه می دهد. دلم برای کسی تنگ است ه با زیبایی کلا مش مرا در عشقش غرق می کند. دلم برای کسی تنگ است که تنم آغوشش را می طلبد. دلم برای کسی تنگ است که دستانم دستان پر مهرش را می طلبد. دلم برای کسی تنگ است که سرم شانه هایش را آرزو دارد. دلم برای کسی تنگ است که گوشهایم شنیدن صدایش را حسرت می کشد. دلم برای کسی تنگ است که مشامم به دنبال عطر تن اوست. دلم برای کسی تنگ است.

چه کسی میداند که تو در پیله تنهایی خود تنهایی . حرف دلمون رو تا شاید. زندگی رود زلال و سپیدی بود. حتی سنگ های بزرگ درونش. نه تنها از زیباییش نمی کاست. از پس تمام لحظه هایش دوست داشتم. من شادی را می ستودم. اما رسم زمانه و کار دنیا. چیزی سیاه تر و تاریک تر از رویای سپید من بود. و من بازی سخت و جان فرسای دنیا را. یه آدم بود هزار حسرت.

يک نفر در دل شب. يک نفر در دل خاک. يک نفر همدم خوشبختي هاست. يک نفر همسفر سختي هاست. چشم تا باز کنيم عمرمان مي گذرد. و دست هايت التيام من.

هزار حمد و بسم الله. تا دلم آنی شود که بود. همان که می گریخت عقل و. زندگی صحنه زیبای هنرمندی ماست. آنقدر خش خش دلم را درآوردی. در حجمه بالشتکی گم می شود. که درونش را پر پر کرده اند. با خود قرار گذاشته ام. هنوز هم سایه ای هست. هنوز هم سایه ای هست. و من در خواب هایم راه می روم.

دوشنبه 17 مهرماه سال 1385. در مجموع من هیچ وقت املا و انشاء خوبی نداشتم. اینها تنها حرفهایی که من همیشه برایم علامت سوال بوده و طرف مقابلم خودم هستم. برای من همیشه این سوال بوده که عدل خداوند عادل درباره آدم.