دوشنبه 12 مهرماه سال 1389. در جهان من کلمه خاموش است. اینک در جهان من کلمه خاموش است. و عین سکوت در اندیشه هایم جاری است. عین موسیقی در سکوت در اندیشه های زنی که ابلهش مینامند. دیشب با خودم حرفم شد. خودم را دیدیم که مثل ابلهی خسته و رنجور در خیابانهای این جهان راه افتاده ام و تمام دیوارهای جهان خیس است. پر از سرزنش بودم و ناامیدی. با خودم گفتم دردی که در دلم دارم باید بپذیرمش. انوقت شاید دیگر انقدر سرافکنده نباشم.

تو هیچ گاه من تو را نگریستی. آن انتظار ها ی بی یایانم. آن بی تابی ها . تنها تر از قطره ی باران. در اضطراب دست های پر از حست. در ویرانه ها می زیستم. پنجشنبه 3 بهمنماه سال 1387. تو همواره ز من ,. یا که در پائیز است. که به دل راه میداد. به هر آن لحظه ی خویش.

زندگي به رنگ آسمون و دريا. 19 عيد اومده خونه تكوني كن دلتو. دوستاي گل منگولي هه خودم. حرفي ندارم فخط اومدم بگم كه امشب همه مواظبت خودشون بشن كه يه موقع جيز نشن. بهدشم اينكه حسابي اين سالي كه ميخواد بياد براتون خوش ي من باشه. كلي اتفاقاي خوب خوب بيفته براتون. زودي از نگراني هايي كه اين مريض داري داره خلاص بشن. دخملي هاي ناز نازي كه دارن ميرن خونه هه بخت حسابي خوشبخت بشن. حسابي عاشخ و موفخ باشن.