و الو زن ی وم ئذ الح ق ف م ن ث ق ل ت م وازین ه ف ا ولئ ک ه م الم فل ح ون. لحظه هام بوی تاج گل میدن. دو تا دست بریده از ساعد. منو سمت یه دره هل میدن. وقتی که زندگی یه تئاتر مزخرفه. تنها به جرعه های فراموشی دلخوشم. راسکل نیکف یه پیرزن ش ق کرد و من. شاید تا حالا یه بارم با هم حرف نزدیم. به نزدیکی حرفام به حقیقت. خلاصه که تنها هم باشم انگار چند نفریم.

ازین به بعد اگر خواستم همچین غلطی بکنم حتما به موضوع کتاب بیشتر دقت می کنم. الان دیگه دست بیچارم خسته شده.

نذاشتن قبل از عید دفاع کنم. پرینتامم حتی رسید دست داور.

دوستان یه مسأله مهمی هست که البته قبلا هم درموردش نوشتم اما لازم دیدم با تأکید بگم دعاکنید در موردش لطفا. ثابت بودن این پست یعنی کماکان اولیت اول خرده ریزای یه ذهن اشباع همین موضوعه. کاش سر تصمیمم بمونم! پنجشنبه 13 آذر 1393.

آدم ها هميشه نياز به نصيحت ندارند. اوضاع کاریم چند وقته بهم ریخته و یه عده مث پارسال دارن توطه میکنن منو بندازن بیرون. اعصابم خرابه برا همین نمینویسم. دو روز پیش وقتی همه از سر کار برگشته بودیم خونه هامون. تو اتاق ما یکی از وسایلی که تو برق بود اتیش گرفته بود. 35 که رسیدم کارخونه نگهبانی صدام کرد و موضوع رو گف. و من انتظار داشتم اخراج بشم با اینکه واقعا هم مقصر نبودم.

ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺕ ﺭﺍ ﻣﻨﻮﻁ ﺑﻪ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﻧﺒﻮﺩﻥ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﻧﮑﻦ. ﺭﻭﯼ ﭘﺎﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩﺕ ﺑﻪ ﺍﯾﺴﺖ ﺗﺎ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺍﺕ ﺭﺍ ﺑﯿﻬﻮﺩﻩ ﻧﯿﺎﺑﯽ. ﻭ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺭﺍ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺕ ﺧﻄﺎﺏ ﻧﮑﻦ. ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﮐﻪ ﺧﻄﺎﺏ ﺷﻮﻧﺪ. ﻫﻮﺍ ﺑﺮﺷﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ. ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺟﻬﺖ ﮐﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻣﯽ ﺑﺮﻧﺪ. ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺕ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻣﺸﺮﻭﻁ ﺑﻪ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﮐﻨﯽ. ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﺸﻒ ﺧﻮﺩﺕ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﯽ ﮔﺬﺍﺭﯼ. ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﻣﻬﻢ ﮐﻪ ﺗﻠﻘﯽ ﺷﻮﻧﺪ . ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺗﻮ ﻣﯿﻤﺎﻧﯽ ﻭ ﯾﮏ ﺩﻭﮔﺎﻧﮕﯽ ﺷﺨﺼﯿﺖ . ﮐﺴﯽ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺕ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ. ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻋﺮﻭﺳﮏ ﺧﯿﻤﻪ ﺷﺐ ﺑﺎﺯﯼ ﺁﻟﺖ ﺩﺳﺖ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺷﻮﯼ .